Książka: Lesio: Powieść, nie da się ukryć, humorystyczna

Długo rozważałam, czy książka przypadła mi do gustu, czy nie. Miałam okazję poznać Chmielewską jeszcze będąc dzieckiem, czytając przygody Janeczki, Pawełka i ich niezwykle mądrego psa Chabra (książki: "Nawiedzony dom", "Skarby", "Wielkie zasługi") i od razu pokochałam jej typ humoru. Parę lat później odkryłam, że Chmielewska pisuje całkiem zabawne kryminały, idealne, moim zdaniem, gdy chce się poczytać coś odprężającego. Z tą myślą, będąc w bibliotece, sięgnęłam po "Lesia". Nie wiedzieć czemu, k...

Czytałam "Lesia" za namową mamy. Jej spodobał się bardzo. Widziała w nim wiele wątków humorystycznych. Ja? A i owszem, lecz nie wywoływały u mnie burzy śmiechu lub choćby lekkiego uśmieszku. Na początku głównym tematem powieści jest tzw. Księga Spóźnień pracowników. Oczywiście nasz bohater, Lesio, przeżywa nieuniknione koszmary, załamania i depresje z jej powodu, gdyż nie zdarzył się jeszcze taki dzień, aby nie spóźnił się on do pracy. Wymyśla więc plan pozbycia się kobiety pilnującej tej ks...

Praca to dopiero potrafi człowieka wyprowadzić z równowagi. Nawet jak się jest tak spokojnym człowiekiem jak Lesio, coś się zawsze przydarzy. Tym bardziej iż Lesio to osoba, która zwyczajnie przyciąga wszelkie zdarzenia, kłopoty i problemy. Już taki jest. Jednocześnie jest szalenie zdolny, niestety jego zdolności ujawniają się tylko w pewnych momentach. I gdyby nie ta książka spóźnień, mógłby pracować zwyczajnie, we własnych, kosmicznych ramach czasowych... Gdyby nie książka i ta kobieta, wszyst...

Czytelniczką książek Joanny Chmielewskiej jestem od lat. Wszystkie jej powieści bardzo lubię, bawią mnie bowiem i pomagają odzyskać dobry humor. Czytelnikom, dla których nazwisko Chmielewska jest obce - polecam "Lesia". Jest to najśmiesznejsza jej książka i co tu kryć - moja ulubiona... Czytałam ją nie jeden, nie dwa, lecz kilkanaście razy. Tytułowy "Lesio" jest głównym bohaterem powieści. Jest to mężczyzna kompletnie "nienadający się do życia". Ciągle popełnia gafy. Jest pracownikiem biura ...

To było moje pierwsze spotkanie z literaturą pani Chmielewskiej, do czytania zasiadałem więc bez żadnych specjalnych oczekiwań. Książka od początku wyglądała nieco dziwnie - zaszeregowano ją do działu "kryminał, sensacja", a tymczasem autorka na stronie tytułowej wyraźnie pisze, że jest to powieść humorystyczna. I ja także miałbym problem z ustaleniem, jaki właściwie to ma być gatunek. Sensacja owszem, ale sensacja w sposób i w klimacie właściwym tylko dla twórczości Chmielewskiej. Napisana lekk...

Książka, do której żywię mieszane uczucia... z przewagą tych negatywnych. Właściwie winą za to obiążam styl - jest, owszem, zabawny - ale czasami staje się "przesłodzony" i przez to męczący, żeby nie powiedzieć mdlący. Wiem jednak, że "Lesio" może się podobać i podoba się olbrzymiej rzeszy czytelników. Przygody Lesia, pracownika zakładu architektury, człowieka-katastrofy, nieudacznika, który boryka się ze swoimi codziennymi problemami np. "jak zabić personalną?"... (nasz bohater często spóźni...

„Lesio” to jedna z najdowcipniejszych i najczęściej wznawianych sensacyjno-humorystycznych powieści Joanny Chmielewskiej. Autorka mistrzowsko nakreśliła realia życia w Polsce początku lat 70. i stworzyła postać prześmiesznego tytułowego bohatera – architekta pracującego w biurze projektów, który wplątuje się w serię niezwykłych, zabawnych przygód.


„Królowa polskiego kryminału” to unikatowa seria obejmująca 50 najlepszych i najchętniej czytanych książek Joanny Chmielewskiej. Miłośnicy dowcipnie napisanych powieści sensacyjnych będą mogli stworzyć jedyną w swoim rodzaju kolekcję. Te wyjątkowe publikacje ukażą się w niezwykłej szacie graficznej – wszystkie okładki projektuje Andrzej Pągowski.

[Wydawnictwo Olesiejuk, 2014]

Chyba najlepsza powieść Chmielewskiej. Nie jest to nudne wynurzenie na temat hazardu czy wyścigów. Nie jest to "kobiecy" kryminał, który trochę intryguje, a trochę śmieszy. To powieść o życiu (wbrew pozorom), doskonałe studium psychiki (zwłaszcza pracowników znużonych, znudzonych i "ubezwłasnowolnionych" przez system) i znakomity dowód wnikliwej obserwacji Autorki. Polecam wszystkim zdecydowanie!!!

W odległości kilkudziesięciu metrów od niego stał doskonale oświetlony dwiema latarniami autentyczny różowy słoń. Na twarzy Lesia pojawił się wyraz bezgranicznego przerażenia. Mniej więcej zdawał sobie sprawę z tego, co czynił przez całe popołudnie i wieczór, i nagle pojął, że oto ma skutki. Halucynacje! Delirium tremens! I to nie nędzne myszki, króliki, nietoperze, ale od razu słoń!... I to jaki?! Różowy!!!... Lesio zamknął oczy na długą chwilę, a potem je ostrożnie otworzył. Słoń stał nadal....

No cóż... pierwsze moje podejście do "Lesia" skończyło się na trzydziestej stronie jeszcze w czasach gimnazjalnych. Zabawne, że kiedy to czytałem i się tym pochwaliłem, moja słuchaczka zapytała: "Który raz?". Zdziwiłem się, bo po pierwszych stronach odniosłem wrażenie, że do tej książki już nie wrócę. No, ale wróciłem, żeby dokończyć. Twórczość Chmielewskiej wszak nie jest mi obca, czytałem ze dwadzieścia jej pozycji. Zwykle mnie irytowały. Kiedy zaczynałem przygodę z tą Autorką, byłem gorący...