Książka: Rok wilkołaka

"Rok wilkołaka" to opowiastka o tajemniczej bestii, mordującej swoje kolejne ofiary przy pełni księżyca i siejącej w związku z tym strach i panikę wśród mieszkańców małego miasteczka w stanie Maine. Pierwsza połowa książki wzbudziła we mnie jedynie irytację i potwornie mnie znudziła. Sprawia wrażenie, jakby została napisana "na kolanie", bez głębszego zastanowienia ze strony autora. Od połowy jest już z każdą kartką lepiej i ciekawiej. Fakty stopniowo się zazębiają, napięcie rośnie i książka nap...

Tej książki w zasadzie miało nie być. Planowano wydać jedynie kalendarz dla fanów grozy jako takiej. Stąd liczne ilustracje czy podział opowieści na miesiące. O kalendarzowym rodowodzie warto również pamiętać przy ocenie tej pozycji. Wyjątkowo nietypowej, jak na tego autora. I to nie tylko ze względu na klasyczną aż do bólu tematykę. W szczególną konsternację mogą wprowadzić początkowe rozdziały. To po prostu krótkie (około 3-stronicowe) opisy ataku wilkołaka na różne osoby zamieszkujące mias...

Krótka nowela, podzielona na 12 rozdziałów (każdy rozdział to jeden miesiąc), opowiada, jak podczas pełni każdego miesiąca wilkołak zabija ludzi z małego miasteczka. Poza zakończeniem chyba nic nie ma ciekawego.

Ciężko określić, czym ta książka w ogóle jest. Miała być kalendarzem, ale z wiadomych powodów się nim nie stała. Nie jest to powieść (nie ma nawet 100. stron słów), komiks też nie (chociaż rysunków, ilustracji i szkiców co niemiara). Nie jest to również typowa nowela, więc jedynym trafnym określeniem jest chyba nowelka. Długie oczekiwanie, większe rozczarowanie. Te słowa ładnie opisują, jak było z tą książką w Polsce. Naczekaliśmy się, a tu takie coś. No cóż, nic nie jest idealne. Książka ...

Książka opowiada o pewnym wilkołaku ze stanu Maine, a konkretnie z Taker's Mill. Od stycznia wilkołak zaczyna swój rok przestępstw i morderstw na niewinnych ludziach z małego miasteczka. Na szczęście wszystko kończy się śmiercią zwyrodnialca. Nic więcej o treści nie napiszę, ponieważ nie chcę odbierać przyjemności lektury. Stephen King tak wykorzystuje w niej swoją zdolność opisywania miejsc i zdarzeń, że mamy wrażenie jakbyśmy tam byli i widzieli wszystko na bieżąco. Momentami czujemy na sobie ...

Groza nadeszła w styczniu - przy pełni księżyca... Pierwszy poznał ją kolejarz, uwięziony w zaspach. Jej kły rozdarły mu gardło. W miesiąc później kobieta w przytulnej sypialni powitała ją krzykiem. Za każdym razem, gdy nadchodzi pełnia, małe miasteczko Tarker Mills nawiedza groza. Nikt nie wie, kto będzie następny. Ale jedno jest pewne. Gdy na niebie płonie krągła tarcza księżyca, Tarker Mills ogarnia paraliżujący strach. Bo wiatr niesie ze sobą warkot, w którym słychać coś jakby ludzkie słowa. A wokół widać ślady potwora...

"King świetnie buduje napięcie, o czym wie każdy, kto czyta jego prozę. Autor snuje opowieść, w którą nas wciąga, a my poddajemy się jego woli bez protestów. To, co serwuje nam pisarz, jest niezwykle wiarygodne. Doskonale potrafi posługiwać się słowem i wie, jak poruszyć ospałą wyobraźnią czytelnika. Ostatnio doszłam do wniosku, że Kingowi najlepiej wychodzą krótkie formy epickie. Na kilku stronach buduje fabułę, która wstrząsa czytelnikiem, a w efekcie końcowym zapiera dech w piersiach i sprawia, że musi się on na chwilę zatrzymać i zastanowić nad sensem całości.

Niestety, „Rok wilkołaka” kończy się za szybko. Na ostatniej stronie aż chciałoby się powiedzieć: Szkoda, że rok nie ma kilkunastu miesięcy więcej. Ta minipowieść zapewnia rozrywkę na góra dwie godziny, może na trzy, jeśli zatrzymamy wzrok na dłużej i zechcemy przyjrzeć się dokładniej ilustracjom. Jednak, mimo krótkiego czasu „spożywania” książki, warto poświęcić jej swój czas i pieniądze".

Agnieszka Kawula, Książki, polter.pl, 31 sierpnia 2004

[Prószyński i S-ka, 2004]

Do bólu przewidywalna, bez fantazji, bez polotu – podobnych negatywnych sformułowań można by napisać jeszcze wiele, ale pomimo tego książkę czyta się dobrze... A może właśnie dlatego? Akcja rozwija się dokładnie według doskonale wszystkim znanego schematu, od początku wiemy, kto jest tytułowym wilkołakiem i kto przyczyni się do jego zniszczenia. Wszystko tak schematyczne i przewidywalne, że aż sprawia czytelnikowi swoistą przyjemność. To trochę jak oglądanie pracy starego, mechanicznego zegara z...