Książka: Kiedy byłem dziełem sztuki

Taziu postanawia się zabić. Czwarty raz. Nie akceptuje swojego wizerunku, swojej nieudolności. Stoi na samym szczycie skalistego brzegu Palomba Sol. Chce skoczyć. Jednak dowiedzione zostało, że ktoś, kto waha się dłużej niż cztery minuty, zazwyczaj nie skoczy. Rozmyślania o potencjalnym samobójstwie zaburza Zeus. Zeus Peter Lama. Ekscentryczny artysta, konstruktor. Ma w zwyczaju obserwować w miejscu gdzie popełnia się najwięcej samobójstw, ludzkie dramaty. Nigdy nie reaguje. Jednak dostrzega w t...

[W recenzji odwołuję się do treści książki oraz jej zakończenia] Dla bardzo wielu czytelników pierwsze zdanie powieści przesądza o próbie podjęcia dalszej lektury. Éric-Emmanuel Schmitt jest absolutnym mistrzem w tworzeniu takich pierwszych zdań, które szokują nietuzinkowością, prowokują potrzebę dalszego czytania. Dość tu przypomnieć sekwencję otwierającą „Pana Ibrahima i Kwiaty Koranu”: „Kiedy skończyłem jedenaście lat, rozbiłem swoją świnkę i poszedłem na dziwki”[2], czy podobnie skonstr...

Éric-Emmanuel Schmitt po raz kolejny serwuje nam bajkę z morałem. Dobro wewnętrzne nie tylko jest ważniejsze od zewnętrznej powłoki, lecz także - jak w każdej bajce - wiadomo, że musi zwyciężyć. Nie jest to jednak zupełnie bajka dla dzieci. W bajkach nikt nie powinien popełniać samobójstw ani kroić ludzi dla rozwoju sztuki. A tutaj nie dość, że poznajemy mężczyznę gotowego skończyć ze sobą, to chwilę później obserwujemy, jak zrzeka się swojej wolnej woli. Niedługo potem będzie mu dane docenić...

Każdy z nas nosi w sobie piękno. Cała sztuka polega na tym, by umieć je odkryć.

Przypadkowe spotkanie za słynnym artystą całkowicie zmienia życie dwudziestoletniego bohatera książki. Z niepozornego, zakompleksionego człowieka przeistacza się w budzącą podziw żywą rzeźbę. Zyskuje to, o czym zawsze marzył. Traci to, czego dotąd nie doceniał. Czy za cenę sławy warto tracić wolność? Co decyduje o naszej wyjątkowości? Gdzie szukać sensu życia?

Éric-Emmanuel Schmitt jest najbardziej poczytnym współczesnym francuskim pisarzem. W Polsce zasłynął książką "Oscar i pani Róża", która została sprzedana w nakładzie ponad 200 tysięcy egzemplarzy. W Wydawnictwie Znak ukazały się także: "Pan Ibrahim i kwiaty Koranu", "Dziecko Noego", "Małe zbrodnie małżeńskie" i "Moje Ewangelie".

[Wydawnictwo Znak, Kraków 2007]

(Uwaga! W poniższym tekście odwołuję się do treści i zakończenia utworu) "Kiedy byłem dziełem sztuki" jest, podobnie jak wszystkie pozycje Schmitta, powieścią zawierającą pewną głębię, jednak na tyle luźną, by jej czytanie sprawiało przyjemność. Fabuła wciąga, bohaterowie są dynamiczni, tempo akcji wzrasta z każdą przewróconą kartką i... no właśnie. Końcówka mocno mnie rozczarowała. Po tylu rozdziałach dotyczących walki Adama Bis o swoje człowieczeństwo okazuje się, że autor rozwiązał problem...

Kiedy życie traci smak, a błękit nieba zaczyna zlewać się z szarą codziennością, wtedy pozostaje już tylko skalisty brzeg i bezkresna otchłań z szumem fal rozbijających się o skały. I właśnie o życiu, które rozbija się o skałę jest książka zatytułowana "Kiedy byłem dziełem sztuki". Powieść opisująca wewnętrzny dramat człowieka, którego poczucie beznadziejności własnego losu oraz skrywane kompleksy popychają w stronę desperackiej decyzji o zakończeniu życia. Paradoksalnie, powzięty zamiar samo...

Zdesperowany bohater na skraju samobójstwa podpisuje iście faustowski pakt ze spotkanym przypadkowo artystą. Odda się w jego ręce, w zamian za co odzyska sens życia. Jako żywa rzeźba staje się sławny i podziwiany. Ale czy na pewno jest zadowolony z decyzji, jaką podjął? Czy tak naprawdę zależało mu na tym, co osiągnął? Jak zwykle u Schmitta, ważne pytania podane lekko i z przymrużeniem oka. Mam słabość do Schmitta, ale książkę kupiłam tylko dlatego, że przeczytałam początek: "Wszystkie moj...