Książka: Moje drzewko pomarańczowe

Już od pierwszych stron wiedziałam, że będzie to jedna z moich ulubionych książek. Czytałam ją więc bardzo powoli, ostrożnie, z pewnego rodzaju namaszczeniem i przeczuciem, że właśnie dzieje się coś istotnego. Uparcie delektowałam się każdym zdaniem, tak, aby choć na chwilę odsunąć moment jej zakończenia... bo jedyną wadą „Mojego drzewka pomarańczowego” pozostaje jego objętość, zdecydowanie zbyt mała. Nie odważę się pisać dokładnie, o czym opowiada książka, aby nie zniszczyć choć w najmniejsz...

Na książkę trafiłem zupełnie przypadkiem i po pierwszych kilku stronach chciałem odłożyć, bo doszedłem do wniosku, że jest to opowieść przeznaczona dla dzieci. To byłby fatalny błąd - autor, José Vasconcelos, 48-latek w czasie tworzenia "Mojego drzewka pomarańczowego", dokonuje niesamowitego zabiegu: opisuje całą historię z punktu widzenia nadwrażliwego i wybitnie inteligentnego pięciolatka. Robi to tak celnie, że dosłownie cofamy się do tych uczuć i schematów myślowych, które w wieku dojrzałym ...

Nie wiem, czy to kwestia genów, czy wychowania, ale u niektórych ludzi rodzi się z wiekiem wielka wrażliwość na cierpienie innych. Czasem jest to kwestia całych dekad, a czasem zaledwie kilku lat. U pewnych osób rośnie ogromne poczucie zrozumienia dla krzywd i trosk tego świata. Wraz ze zrozumieniem budzą się ukryte głęboko w sercu pokłady współczucia. Współczucia dla tych, którzy żyją i tych, którzy dawno przeminęli. To może irracjonalne, bo jaki jest sens żalić się nad potencjalnym losem jakie...

Zezé, chłopiec z bardzo ubogiej rodziny, nieprzeciętnie wrażliwy i inteligentny, stwarza sobie świat fantazji, w którym chroni się przed otaczającą go brutalną rzeczywistością, obdarzając ludzkimi przymiotami zwierzęta i rośliny. Ukochane drzewko pomarańczowe staje się jego jedynym przyjacielem, któremu zwierza się ze swych nieszczęść oraz opowiada o dziecięcych psotach i figlach.

W nieprzyjaznym świecie dorosłych Zezé znajduje jednak czasem wsparcie i uczucie; przede wszystkim u Portugalczyka, Manuela Valadaresa, który w pewien sposób zastępuje mu ojca.

Jednakże życie zbyt wcześnie uczy chłopca, czym jest cierpienie. Niewinne i beztroskie dzieciństwo zostaje na zawsze przerwane przez przedwczesne doświadczenie bólu i tęsknoty.

[Muza, 2007]

Myślę, że tak mniej więcej od połowy bez przerwy płakałam. Chyba nie poradziłabym sobie z uniesieniem ciężaru tej książeczki, gdybym nie patrzyła na nią z dwóch stron. Pierwsza to spojrzenie na książkę samą w sobie, na jej formę. Cudownie napisana - Zezé był we mnie, a ja byłam w nim. Druga to po prostu historia przedstawiona. Najsmutniejsza, jaką kiedykolwiek czytałam. Myślałam - „Teraz nie może być już smutniej... może być już tylko lepiej”. Ale było smutniej. Myślałam, że za chwilę pęknie mi ...

Najpiękniejsza książka, jaką dotąd przeczytałam. Raczej do popłakania w samotności...

Najpiękniejsza książka (książeczka...), jaką czytałam... Gorąco polecam! Ale, niestety, ciężko ją zdobyć... :/