– Pani nie żyje!
– Niech ktoś go uspokoi – powiedział zmęczonym głosem Vuko. – Przecież ona żyje, tylko jest w narkozie. Dostała drętwą wodę. Nie mogłem jej uśpić normalnie, bo i tak spała i wcale jej to nie przeszkadzało rozrabiać.
(...)
– Okryjcie ją czymś, bo się zaziębi – nakazał Vuko. – Raczej sękata, nie ma się na co gapić. No i zróbcie nosze. Co z nim?
– Nie poznaje mnie. Wciąż jest we władzy doliny – odparł Filar bezradnie.
– Aha – powiedział Drakkainen, po czym podszedł do Benkeja i grzmotnął go czołem w twarz, gubiąc tandetną koronę. – To zróbcie dwie pary noszy. I jego też nakryjcie, bo czegoś goły łazi. I zbieramy się stąd, tylko dajcie mi pięć minut na osobności.
A potem odszedł na bok na skraj lasu. Sięgnął po coś za pazuchę i siedział długo, patrząc na swoje ręce, na których nic nie było.
– Perkele pimppi... dlaczego? – wyszeptał.
I wtedy leżąca na jego rękach mała, bezwładna wróżka ze złożonymi skrzydełkami otworzyła oczy.
– Kod dostępu przyjęty – powiedziała słabo i poruszyła końcami skrzydeł. A potem usiadła ciężko na jego dłoni.
– Płakałeś nade mną – zauważyła. – Twoja łza spadła mi na usta.
– Nieprawda. Nigdy więcej mi tego nie rób.
– A dlaczego? – zapytała, splatając wdzięcznie nóżki.
– Bo jesteś projekcją mojego umysłu, perkele! Myślałem, że dostałem wylewu czy coś takiego. Zbierajmy się stąd. Do roboty, mała. Rozrzucam pojemniki, a ty drenujesz dolinę. Do zera. Tak żeby van Dyken nie zdołał tu zrobić nawet sztuczki z monetami.
Wrócił do swoich, kiedy Grunaldi perorował akurat asasynom:
– To, że ktoś rozmawia ze swoimi rękami, wcale nie znaczy, że jest niespełna rozumu. Wielu tak robi. Na przykład mój wuj...*

---
* Jarosław Grzędowicz, "Pan Lodowego Ogrodu", wyd. Fabryka Słów, 2012, s. 503-504.