Książka do pochłaniania, do oderwania się od rzeczywistości, książka rewelacyjna wręcz. Jest to obraz emigracji egipskiej w Chicago. Przedstawione tu historie kilkorga ludzi łączy miłość do ojczyzny, samotność w obcym kraju, pragnienie zaznania miłości. Nad wszystkimi wisi widmo państwa totalitarnego, które kontroluje swoich obywateli nawet za granicą. A może zwłaszcza za granicą?

Najważniejszym atutem tej powieści jest talent autora do snucia opowieści. Na czwartej stronie okładki (wyd. Smak Słowa, 2010) nazwano go hakawatim - tak w języku arabskim nazywa się doskonałego opowiadacza. Siłą rzeczy skojarzyło mi się to z szeroko recenzowaną teraz powieścią "Hakawati" R. Alameddine (wyd. Znak, 2009), ale nie czytałam jej jeszcze, więc nie mogę porównywać. W każdym razie "Chicago" podobało mi się bardzo. Być może porównanie jest trafne. Mam nadzieję, że tak.

Obrazy pojedynczych bohaterów to szerokie spektrum ludzkich losów:
mężczyzna, który wyemigrował z Egiptu i tak bardzo starał się być Amerykaninem, że był bardziej amerykański od Amerykanów. Nie poradził sobie z amerykańskim liberalizmem w wychowywaniu córki.
Szajma, młoda stypendystka, poznaje smak miłości fizycznej. Jak radzi sobie z religijnymi nakazami i zakazami?
Nadżi - zaangażowany politycznie w obalanie reżimu poeta - czy dochowa wierności swoim ideałom?

To tylko kilka z głównych wątków. Jest ich więcej. Ludzkie losy, tragedie, radości, kłopoty, pragnienia i marzenia. Ta opowieść się snuje, pochłania czytelnika, że nie sposób się oderwać. Co uderza już po kilku pierwszych stronach to to, że ludzkie losy na całym świecie są tak do siebie podobne, a jednocześnie tak różne. Jeżeli cała seria (Kontynenty, wyd. Smak Słowa) będzie tak wspaniała jak jej pierwszy tom, to ja już się cieszę.


[recenzję zamieściłam wcześniej na swoim blogu]