Pokaz magii w wykonaniu mistrza Merlina. Widzowie trwają wpatrzeni w jego przedstawienie, gdy tymczasem asystentka, Mysz, wyślizguje się ze sceny, aby, mając alibi, okraść pokoje hotelowe widzów. W jednym z takich pokoi, zamieszkanym przez nieobecnego chwilowo kosmitę, znajduje przykutą do mebla małą, zapłakaną dziewczynkę.

Książka rozpoczynająca się w ten sposób rozbudza nadzieje. Spodziewałem się akcji, przygody, tajemnicy, być może historii o burzliwej walce o władzę.

Niestety, "Wróżbiarka" tego nie oferuje. Poza kilkoma scenami z wnętrz kasyna i opisami pewnej gry w karty otrzymujemy papkę, w której bohaterowie latają z planety na planetę, uciekając, a czasem prowadząc jakieś rozmowy, które niczego nie wnoszą. Właściwie planety można by zastąpić dworcami kolejowymi, restauracje - barami na tych dworcach, a kosmitów - przygodnymi pasażerami w poczekalni. Nie byłoby różnicy.

Treść banalna, składająca się z wątków wielokrotnie powtarzanych, jest jak odgrzewany kotlet. Napisałem "z wątków"? To z rozpędu. W powieści wątek jest tylko jeden. Nie ma też suspensu ani zawirowań akcji.

Jakby tego było mało, książka napisana jest niestarannie, bez dbałości o szczegóły. Bohaterka, będąc pod obserwacją bandyty (który ją w zasadzie porwał), prowadzi półgębkiem rozwodniony i mało treściwy dialog z innym facetem przez 15 minut, i ten pierwszy tego nie zauważa, bo ona mówi tylko wtedy, gdy on odwraca głowę. Jakoś mnie to nie przekonuje. Albo ochroniarz, do którego zbliża się pięciu czy siedmiu łowców nagród, pragnących zdobyć chroniony obiekt, po czym prowadzą z nim długą i nieciekawą rozmowę, po której, zaskoczeni wyciągniętą bronią i dają się wystrzelać (zamiast umówić się, że gadać będzie jeden, a kilku innych kropnie go zza węgła, co znamy z dowolnego westernu).

Bardzo to wszystko nijakie. Zakończenie jest również schematyczne, a na dodatek otwarte; sugerujące, że mękę czytelnika można przedłużyć o kolejną część.