Nadchodzi zima: Dlaczego należy powstrzymać Władimira Putina i wrogów wolnego świata (Kasparow Garri (Kasparov Garry)) (4,5)

Garri Kasparow (ur. 1963), radziecki arcymistrz szachowy, później zaś działacz opozycyjny wobec rządów Władimira Putina, opisuje kilkunastoletni proces, podczas którego Rosja porzuciła swą krótkotrwałą przygodę z demokracją, wcielając coraz bardziej model mafijnej dyktatury. Pokazuje, jak Putin, przy trwożliwym przyzwoleniu świata zachodniego, sięgał po więcej i więcej, umacniając coraz bardziej swoją władzę i poczucie bezkarności, potwierdzone dwukrotną agresją zbrojną na suwerenne państwa europejskie: Gruzję i Ukrainę.

Autor apeluje, by przywódcy wolnego świata zaczęli w końcu wyciągać nauki z przeszłości – despoci nie przejmują się bowiem wyrazami "głębokiego zaniepokojenia", a kolejne ustępstwa traktują jako dowody słabości. Tymczasem, dowodzi Kasparow, to właśnie państwa Europy Zachodniej mają dwa najbardziej skuteczne narzędzia nacisku na putinowski reżim. W końcu to te kraje kupują trzy czwarte rosyjskich surowców. Po drugie, członkowie skupionej wobec byłego agenta KGB sitwy, swoje gigantyczne dochody transferują do zachodnich banków, lubią też podróżować na Zachód. Blokada ich rachunków i odmowa wiz uderzyłaby puntkowo i celnie w samo jądro ciemności.

Kasparow postuluje politykę opartą na moralności i zasadach. Przekonuje, że to właśnie dzięki nim wolny świat wygrał zimną wojnę. Cóż, era wielkich przywódców, takich jak Churchill, de Gaulle, Margereth Thatcher czy Ronald Reagan, ze wszystkimi ich wadami i kontrowersjami, należy już do przeszłości. Teraz mamy politykierów dbających o interesy opłacających ich lobbystów. Jakby na potwierdzenie, ostatnie dni przyniosły informacje o gniewnych pohukiwaniach europejskich komisarczyków, poirytowanych tym, że Donald Trump nałożył na Rosję sankcje...

"Nadchodzi zima" przypomina wydarzenia z historii zupełnie najnowszej, nie tylko rosyjskiej, od schyłku komunizmu aż po rok 2015. Dobrze mi się czytało, choć teza i przesłanie są jasne, autor zaś nie ukrywa emocjonalnego zaangażowania. Pewną wadą jest, że od czasu do czasu książka zaczyna bardziej przypominać autobiografię (a niekiedy może nawet autopromocję). Poniekąd usprawiedliwioną faktem, że uczestniczył w tych wydarzeniach osobiście.

A tak na marginesie: choć Kasparow sporo w książce napisał na temat agresji Putina na Gruzję, w ogóle nie odnotował faktu, że ówczesny prezydent RP poleciał tam, by moralnie wspierać Gruzinów. Może nie było to więc tak wiekopomne wydarzenie, jak to próbuje przedstawiać propaganda partii obecnie rządzącej w naszym kraju.

Zobacz też: Moje lektury 2017