Muniek Staszczyk z T.Love śpiewa o rock&rollowej amfetaminie. Swoimi tekstami niejednokrotnie potrafi w inteligentny sposób rozśmieszyć słuchacza, zaciekawić go, przemycić jakąś głębszą myśl. Banino podobnie. Król Kaszub pisze swoją #literacką kokainę z pewnym przesłaniem. Własną historię okrasza groteską i barwnymi porównaniami, nie zapominając o cennych spostrzeżeniach dotyczących otaczającej nas rzeczywistości.

Obaj panowie są naszymi kulturowymi „Pablami Escobarami”, tylko oczywiście Bruno Banino jeszcze na dorobku.

Co można powiedzieć o tej książce? Bohatera poznajemy już w chwili poczęcia, musicie przyznać, że są to trochę nietypowe okoliczności. Nie chcę za dużo ujawniać, by nie popsuć Wam zabawy, ale na kartach powieści dzieje się więcej niż w agencji towarzyskiej podczas Euro 2012.

Podróżujemy razem z bohaterem przez Kaszuby, ale nie tylko. Odwiedzamy też m.in. Ciechocinek (miasto grzechu), więzienie w Sztumie, korporację z branży transportowej zlokalizowaną w Gdańsku.
Co stronę otrzymujemy garść wartkiej akcji i dużą dozę czarnego humoru. Wszystko jest tutaj doskonale skomponowane, bez grama przesady. Wszystko do siebie pasuje.

Powieść ta to niewątpliwie gratka dla wszystkich mieszkańców Pomorza. Jestem jednak pewna, że każdy znajdzie tam jakąś sytuację podobną do tej, jaką kiedyś sam przeżył.

Zakończę cytatem:

"Każdy z nas solidarnie próbował dorobić w inny sposób w naszej wspólnej sprawie.
Małżon wrócił w wieku trzydziestu lat do służby ministranckiej i chodził z księdzem po kolędzie, rozdając opłatki i nosząc tzw. puszkę. Musiało to dziwnie wyglądać, bo chłopak był wyższy od proboszcza o dwie głowy, a od swoich kolegów po fachu nawet o sześć głów. Jego matka zerwała firany z okien w salonie i uszyła mu z nich białą komżę"*.


---
* Bruno Banino, "Eksplozje króla Kaszub", wyd. E-bookowo, 2017, s. 169.