W drodze powrotnej z Bagdadu, gdzie odwiedzała córkę, i po spóźnieniu się na pociąg, Joan Scudamore utknęła na kilka dni w zajeździe na pustyni. Z braku jakiegokolwiek zajęcia, z wielką satysfakcją zaczyna rozmyślać o własnym życiu i rodzinie. Bardzo udanym życiu i bardzo udanej rodzinie, nic też dziwnego, że od czasu do czasu czuje "jak rozgrzewa ją mały płomyczek samozadowolenia" oraz wspomina "swoje ówczesne zachowanie z miłym poczuciem podziwu dla samej siebie", bo też wszystko, na co Joan ma wpływ jest perfekcyjne. Od kretonowych zasłon w salonie po troje dorosłych już dzieci. Jednak przedłużająca się bezczynność oraz absolutna cisza i pustka pustyni powodują, że czasem pojawiają się dziwne wspomnienia zasnuwające mgłą ten idealny obraz: jakieś słowa wypowiedziane przez męża lub któreś z dzieci, zastanawiające komentarze znajomych, czy fakty, które już przecież dawno zinterpretowała jasno i racjonalnie. Bo racjonalność, praktyczność i obowiązek to trzy cnoty Joan, które nadają jej życiu sens.

Christie prowadzi czytelnika w ciekawy sposób, bo od początku pokazuje mu prawdziwą naturę bohaterki, ale bardzo długo nie zdradza, czy ona sama ją kiedykolwiek odkryje. Przez całe życie jest tak zajęta urządzaniem otaczającego ją świata, że nie ma czasu na namysł i zauważenie cudzych pragnień. Zresztą te cudze pragnienia są często kompletnie nieracjonalne z jej punktu widzenia, a na dodatek ich spełnienie przyniosłoby opłakane skutki dla samego marzyciela, bo według niej uporządkowane życie i podziw otoczenia, oto czego powinien pragnąć każdy rozsądny i odpowiedzialny człowiek. Ze niebotycznym zdziwieniem wykrzykuje kiedyś: "Nic, tylko te ciągłe rozmowy o szczęściu. ... W tym domu, jak mi się wydaje, nikt nie myśli o niczym innym." No bo czymże w końcu jest to szczęście?

Czekając na pociąg i nie mając czym zająć rąk i myśli, powoli dopuszcza do siebie cień podejrzenia, że obraz jaki sobie wytworzyła o swoim własnym życiu jest być może odmienny od tego, jaki widzieli inni. Na pustyni, pod palącym słońcem doznaje załamania i olśnienia, odbywa spowiedź i pokutę. Ma też w sobie postanowienie poprawy, tylko na ile dorosły, ukształtowany już człowiek może się zmienić? W powieści dostajemy tę odpowiedź.

Samotna wiosną (Christie Agatha (pseud. Westmacott Mary)) to bardzo gorzka, bo niestety prawdziwa powieść. Każdy chyba zna takie osoby święcie przekonane o słuszności własnych działań i nie zauważające, że ich poczynania przyczyniają się do cierpienia innych ludzi. Osoby, z którymi trudno polemizować, bo ich czyny są tak śmiertelnie racjonalne, że niełatwo znaleźć argumenty przeciwko. Bo czymże są radość życia, spontaniczność czy szczęście, jeśli nie tylko mrzonkami, jakimi rozważny i ambitny człowiek nie powinien się w żadnym wypadku kierować.