Kilka tygodni temu przyjaciółka sprezentowała mi "I że Cię nie opuszczę... czyli love story" Elizabeth Gilbert. Podeszłam do tej książki sceptycznie, bo takie też jest moje podejście do wielkiej miłości. Ale... miło się rozczarowałam. Po kilku pierwszych stronach zorientowałam się, że mam do czynienia z literaturą faktu. Lubię literaturę faktu, pod warunkiem, że jest dobrze napisana - w innym wypadku mnie nuży. Lubię, kiedy ktoś zbiera informacje na jakiś temat w jednym miejscu, dorzuca swój komentarz, swoje spostrzeżenia, swoją historię... I jeszcze umieszcza to w ładnej fabule. I wszystko to znalazłam w książce Gilbert. Jeżeli ktoś sięgając po tę pozycję oczekuje romansidła, niech schowa łapę i idzie do innej półki. Elizabeth Gilbert opowiada (z punktu widzenia laika!) historię małżeństwa, przedstawia fakty, wyniki badań... Szuka sensu istnienia tej instytucji i przyczyny, dla której jest ona tak ważna dla niektórych ludzi. Co ciekawe - 350 stron faktów, badań, teorii i domysłów nie nudzi! Wydawca (wyd. Rebis, 2010) na okładce stwierdził, że jest to pean na cześć miłości. Rzeczywiście, w pewnym sensie. Bo tak naprawdę jest to nieco rozpaczliwe poszukiwanie uzasadnienia... akceptacji dla swojej wizji związku. Wiele faktów przedstawionych przez autorkę mnie zaskoczyło i dało do myślenia. Zaciekawiły mnie wrażenia z wielomiesięcznej podróży bohaterki, bo poniekąd jest to też książka podróżnicza. Chwilami tęskniłam do fabuły, która gubiła się gdzieś między wywodami na temat roli kobiety i mężczyzny w małżeństwie, ale brnąc dalej zorientowałam się, że w opiniach i teoriach Gilbert mogę odnaleźć własne wątpliwości i rozterki. Radząc sobie ze swoim wewnętrznym chaosem, Elizabeth Gilbert pomogła mi uporządkować nieco mój własny i za to jestem jej bardzo wdzięczna.

Gorąco polecam... chyba wszystkim, bo nie potrafię znaleźć tu żadnej grupy docelowej.


[Recenzję opublikowałam wcześniej na stronie księgarni internetowej Selkar i częściowo na moim blogu]