Jest to zapewne najbardziej szokujący rezultat moich dociekań, ale nie wycofam się z niego, mimo że prawdopodobnie obrażam wielu ludzi, którzy uważają siebie za głęboko moralnych. Dość powszechnie zakłada się, że bezkrytyczne akceptowanie nauk moralnych własnej religii jest czymś oczywistym, ponieważ - mówiąc po prostu - nauki te są słowem Boga (interpretowanym zawsze przez specjalistów uznanych za autorytety). Otóż twierdzę, że jest wręcz przeciwnie: jeżeli ktoś utrzymuje, iż określone przekonanie moralne nie podlega dyskusji - a nie może być przedmiotem debaty czy negocjacji, ponieważ to słowo Boga, albo ponieważ tak mówi Biblia, albo ponieważ "wierzą w to wszyscy muzułmanie (hindusi, sikhowie...), a ja jestem muzułmaninem (hindusem, sikhem...)" - to należy go uznać za osobę, której poglądów reszta z nas nie może traktować poważnie, bo ona sama wyklucza siebie z rozmowy na dany temat moralny, mimowolnie przyznając, że jej poglądy nie są rzetelnie przemyślane, nie zasługują więc na to, by ich wysłuchiwać*.


---
* Daniel Clement Dennett, "Odczarowanie. Religia jako zjawisko naturalne", tłum. Barbara Stanosz, Państwowy Instytut Wydawniczy, 2008, s. 341.