Marcin Wicha pożegnał swoją matkę w sposób, który wzrusza i zmusza do refleksji. Nie każdy tak potrafi. Ale każdy z pewnością myśli czasami o swoich bliskich, którzy odeszli.
Ubrać w słowa i wyrazić swoją miłość, tęsknotę, wdzięczność i nie popaść w banał, nie jest łatwo.

Marcin Wicha porządkował mieszkanie zmarłej matki. To czynność czekająca prędzej czy później każdego. Myśli, jakie wiązały się ze znajdującymi się tam przedmiotami, głównie książkami, stanowią niezwykły hołd. Opowieść o jej życiu nie jest laurką. Syn pisze tak, jak matkę widział. Niczego nie ukrywa, ale pisze z czułością. Dostajemy obraz kobiety rzeczywistej, nie ideału.


Najtrudniejsze są momenty, gdy choroba odbiera godność, zmienia człowieka. To są bardzo prawdziwe przeżycia i Marcin Wicha się ich nie wstydzi. Jestem mu za to bardzo wdzięczna.


Cieszę się, że ta książka otrzymała nagrodę "Nike". Zasłużyła na nią w pełni.


Rzeczy, których nie wyrzuciłem (Wicha Marcin)