Mityczny Prokrust był bardzo gościnny. Zapewniał strudzonym wędrowcom posiłek i nocleg. Warunek był taki, że przybysz musiał dostosować się do zaproponowanego posłania. Kiedy był za niski, gospodarz rozciągał mu członki, a zbyt wysokim je przycinał. Tej alegorii użył Nassim Nicholas Taleb, aby ukazać swój stosunek do cywilizacji.

Zawartość
"Prokrustowe łoże" to zbiór aforyzmów. Jak mówi nam podtytuł, filozoficznych oraz praktycznych, a ja dodałabym: butnych. Samo założenie, że nasze poglądy dają się formować, może być dla niektórych trudne do przełknięcia - chociaż ja osobiście uważam, że nie ma w tym niczego odkrywczego. Autor krytykuje powszechnie przyjęte wartości - nazwijmy je ogólnie: edukację, ekonomię, postęp technologiczny - ale też inteligencję i głupotę. Próbuje to, co wydaje się oczywiste, obrócić do góry nogami i czasami jest to bolesny proces.

Moja opinia
Co podoba mi się w myślach zawartych w tej publikacji, to duża arogancja (może dlatego, że mi tej cechy brakuje). Myślę, że w takich książkach nie do końca chodzi o to, czy z autorem się zgadzamy, czy nie. Gdybyśmy zrobili to bezwiednie, stałby się on automatycznie tytułowym Prokrustem. Są one swego rodzaju intelektualną prowokacją. Próbą przewartościowania naszego sposobu patrzenia na świat, ale też próbą, która pokazuje, jak nasze poglądy są silne. Jesteśmy zmuszeni, aby zastanowić się, co je kształtuje i czy łatwo ulegają zmianom.

Podsumowanie
Po przeczytaniu książki "Prokrustowe łoże" została ze mną myśl: kto lub co może zasługiwać na to miano. Czy to wiodące myśli kształtują nas, czy my je? Nadmiar informacji i bardzo łatwy dostęp do nich powoduje, że bardzo prosto jest znaleźć potwierdzenie dla naszych sądów, a co odważniejsi mogą je swobodnie kreować.

[Recenzja była publikowana na blogu oraz innych portalach czytelniczych]