1. /13/ Słone ścieżki (Winn Raynor)
Pozornie nudne sprawozdanie z pieszej wędrówki małżeństwa pięćdziesięciolatków wzdłuż wybrzeży Półwyspu Kornwalijskiego. Miejscowość za miejscowością, klif za klifem, deszcz po deszczu przez rok i tysiąc kilometrów z przerwą na zimę.
Idą, bo nie mają się gdzie podziać, a wędrówka wydaje im się mniejszym złem niż oczekiwanie na mieszkanie socjalne i pogrążanie się w nim w chorobie i rozpaczy. Chcą żyć, a nie wegetować, zwłaszcza, że jest to najprawdopodobniej ich ostatnia wspólna wyprawa i najdłuższe pożegnanie. Droga jest mozolna, idą z trudem głodni, przemoczeni i zziębnięci, ale są razem i mają poczucie panowania nad własnym życiem.
To jest naprawdę nudna książka, do tego średnio napisana i tak samo przetłumaczona. W oryginale zdecydowanie znośniejsza, ale wciąż nudna, gdy tak wędrują dzień po dniu przez ponad dwieście stron, a jednak doczytałam do końca. Czasami okoliczności budzą w człowieku niespodziewaną determinację i siłę każącą stawiać krok za krokiem, dosłownie, czy nie. Podziw budzi niezwykła wewnętrzna siła bohaterów, ich przyjaźń i wzajemne oddanie.

2. /14/ Kowalska: Ta od Dąbrowskiej (Chwedorczuk Sylwia)
Gruba książka o mało znanej pisarce. Interesująca biografia, zwłaszcza, że przewija się przez nią wiele ważnych postaci. Ciekawa także pod względem historycznym, bo wraz z przeprowadzkami bohaterki poznajemy literacki i uniwersytecki światek Lwowa, Wrocławia i Warszawy sprzed wojny i po niej.
Znaczną część tomu zajmuje romans Kowalskiej z Dąbrowską, a poznajemy go w znacznej mierze z listów obu pań, listów pełnych żalów i oskarżeń, podłości i tęsknoty. Ta miłość była dla obu niezmiernie trudna i niszcząca, pozbawiona nadziei na spełnienie - ponad 20 lat związku pełnego miłości i nienawiści. Ten aspekt książki dość mnie zmęczył - jako czytelnik byłabym znacznie bardziej usatysfakcjonowana jednym zwartym rozdziałem. Nie czytałam dzienników żadnej z nich, ale domyślam się, że dostarczyły bardziej różnorodnego materiału, więc zapewne taki był zamysł autorki.
O twórczości literackiej niewiele, prawdopodobnie zasadnie. I. Szymańska: ”Interesująca pisarka i o wiele bardziej interesujący człowiek”, Jastrun: „Ciekawsza w rozmowie niż w książkach”.
„Zazwyczaj trafnie ocenia polityczną rzeczywistość, nie ma złudzeń, że prowadzi ona do zniszczenia Polski. Ma się to dokonać między innymi poprzez walkę z inteligencją, to zaś Anna uważa za „jedyną obronę nieuków, zadufanych w sobie, bezkarnych sadystów”.”Jest rząd, jest sejm, jest armia, a wszystko niechciane, nielubiane, nie takie, nieprawdziwe, niewładne.”” – zaskakująco aktualne choć minęło 60 lat i ustrój jakby inny.

3. /15/ R.U.R z tomu Dramaty (Čapek Karel)
Wizja świata, w którym ludzie nic nie muszą robić, bo wszystkie prace są wykonywane przez roboty. Ludzie stają się niepotrzebni do tego stopnia, że przestają się rozmnażać, ale produkcja robotów nie ustaje, czyli świetny wynalazek wypiera wynalazców. W tym dramacie dość dosłownie, bo w końcu następuje bunt robotów i tylko dzięki wcześniejszym manipulacjom jednego z twórców pojawia się cień nadziei, że ludzkość nie wyginie.
Trochę naiwne ze słabszą i nieco przekombinowaną końcówką, ale przyjemne w czytaniu.

4. /16/ Osiem (Třeštíková Radka)
Wielokąt miłosny z próbą zabójstwa w tle.
Rzadko się zdarza, by z wielu bohaterów pojawiających się w książce, każdy z osobna budził we mnie niechęć, a tutaj tak jest, nawet dzieci.

5. /17/ Plotka o "Weselu" Wyspiańskiego (Żeleński Tadeusz (pseud. Boy))
Wstęp do czytania najnowszego tomu Szymiczkowej, bo przede wszystkim to wstęp do słynnego dramatu i chyba dobrze byłoby, gdyby była to lektura obowiązkowa przed omawianiem go w szkole.

6. /18/ Złoty róg (Szymiczkowa Maryla (właśc. Dehnel Jacek, Tarczyński Piotr))
Tom już czwarty, więc chyba żaden z czytelników nie łudzi się, że mamy tu do czynienia z "kryminałem retro". Jak to zwykle u Szymiczkowej, zbrodnia i śledztwo błąkają się gdzieś tam na peryferiach powieści i są jedynie pretekstem do zaprezentowania przebogatej warstwy obyczajowej. Tym razem, w przeciwieństwie do poprzednich tomów (znam 1 i 2) całość jest utkana dość zgrabnie, tematy przenikają się z zachowaniem proporcji i logiki i nie pojawia się już wrażenie czytania zlepku notatek z kwerendy.
Profesorowa wyborna, akcja żwawa. Nie czytałam trzeciego tomu, ale ten podoba mi się najbardziej z poznanych.