Tym razem uchowała mi się tylko jedna książka, przy której nie starczyło mi weny na porządną recenzję lub czytatkę (chociaż mi się podobała):

Kocia Szajka i napad na moście (Romaniuk Agata [dziennikarka], Hajduk Malwina) (5)
Bardzo mnie ucieszył fakt, że rodzinnym małolatom spodobały się pierwsze 2 tomy „Kociej Szajki”, i że nikt im nie zdążył jeszcze sprezentować trzeciego. Niezwłocznie zakupiłam tenże, a ponieważ do wręczenia solenizantce zostało mi jeszcze parę tygodni, spokojnie przeczytałam do poduszki.
Tuż przed Bożym Narodzeniem zakapturzony rowerzysta napada na listonosza Maurycego Moiczka, który na chwilę przystanął na Moście Przyjaźni, i kradnie mu torbę z listami. Na szczęście starszy pan wskutek upadku nie odnosi poważnego szwanku, a torba zostaje wkrótce znaleziona. Brakuje w niej tylko jednego listu. W śledztwie, prócz niezawodnej Kociej Szajki, pomaga policjantce Walerce także tym razem wrona Wanda i czeski kot policyjny Maly Jižik.
Rozwiązanie intrygi jest może nie do końca wychowawcze, sugerując, że można z bezmyślności (co prawda w obecności pewnych okoliczności łagodzących w postaci uniesienia emocjonalnego) dokonać czynu prawnie karalnego, a jednak nie ponieść za to konsekwencji prócz najedzenia się wstydu. Ale to w końcu bajka. A koty są, jak zawsze, przezabawne: te ich seriale z Catfliksa, to czucie do kogoś kocimiętki, ta kicia Lola jeżdżąca na „łyżwach dwułapkowych – jak ludzie, a nie na czterołapkowych – jak większość kotów”[21], ci bracia Piksele produkujący „na drukarce 3D słomiane myszki na choinkę”[42] oraz konstruujący drona „ze starego budzika i wentylatora”[54], i jeszcze przejawy „radykalnego kocizmu”[38] w postaci nazwania psa komisarza Drobika „piekielnym psim pchlarzem”! Moją ulubioną postacią jest kicia Bronka od Cieślarów, mówiąca miejscową gwarą (ale specjalnie na użytek czytelników z innych okolic kraju powtarzająca specyficzne słówka i zwroty w ogólnie przyjętej polszczyźnie), a drugą w kolejności ludzka przyjaciółka Kociej Szajki – Walerka, która w dzieciństwie „zdejmowała odciski palców chomików”[11], a teraz woli „zespoły heavymetalowe niż jakieś rzewne kolędowanie”[102].
Jak fajnie się tak oderwać od poważniejszych lektur i pobuszować z rysunkowymi kotami po rysunkowym Cieszynie, ze szczególnym uwzględnieniem księgarnio-kawiarni Kornel i Przyjaciele, a tym tomie jeszcze i odwiedzić Wisłę, z biblioteką na piętrze Domu Zdrojowego (ileż ja razy pokonywałam te schody!…) i cukiernią U Janeczki!