Autor w książce opisuje, jak się pracuje w Japońskiej korporacji. Korporacji, w której, jak się okazuje, styl pracy nie zmienił się od lat pomimo zmieniającego się otoczenia. W firmie, której wszystko jest ustalone - na wszystko są procedury, raporty ze wszystkiego. W firmie, która jest modelowa dla tego kraju.
Pięć lat jest opisanych w formie dziennika. Mało tam własnych przemyśleń. Trudno znaleźć wyjaśnienia: dlaczego to, dlaczego tamto - również sytuacji, które samego autora dziwią. Już na samym początku pozostaje niewyjaśnione, dlaczego wręczanie wizytówek to bardzo ważna rzecz - wręcz ceremonia - w Japonii. Brak tego kontekstu kulturowego prowadzi do pozbawia czytelnika zrozumienia wielu sytuacji. Autor, tyle lat mieszkając w tym kraju, musiał to wiedzieć, biorąc jeszcze pod uwagę, że ma żonę Japonkę. Wiedzieć również musiał, że Japończycy nigdy nie mówią wprost tego, co myślą. Jeżeli ktoś jest słaby w pracy, przekazują to nie w sposób bezpośredni, tylko sarkastyczny, np. chwalą kogoś za coś, w czym jest kiepski. Ktoś choć trochę inteligentny się zorientuje, głupek nie będzie wiedział, że się z niego śmieją. Takie właśnie wyjaśnienia autor ujawnia dopiero np. w podcaście „Jako tako – o Japonii i nie tylko”.
Jest to obraz kraju, gdzie firma decyduje o wszystkim, jest najważniejsza. Jest to sytuacja podobna, jak np. w zakładach Forda w USA, firmie Bata produkującej obuwie w Czechach w pierwszej połowie XX wieku. Może książka podaje jedną ze wskazówek, dlaczego tak wiele japońskich firm obecnie straciło znaczącą pozycję na świecie.
Tak więc jest to raczej książka dla czytelnika, który coś już wie o Japonii i jej zwyczajach.
Mimo braku komentarzy i kontekstu kulturowego jest to pozycja ciekawa, ukazująca kulturę, gdzie wszystko i wszyscy mają swoje miejsce i żadne odstępstwo nie jest aprobowane.