W bajcie "Podróżniczek" Anna Śliwińska zaprasza nas do zakątka zwanego Pawie Oczko. Zamieszkują go kraski, niebieskoskrzydłe ptaki. Kiedyś pomogły one Sępnikowi, który podstępem przejął władzę i despotycznie rządzi Pawim Oczkiem, przez co z rozśpiewanej krainy zmieniło się ono w smutne szare miejsce. Tytułowy Podróżniczek to mały, ciekawy świata ptaszek. Przez przypadek odkryje on tajemnicę Sępnika, co pozwoli wyzwolić Pawie Oczko spod rządów tyrana.

Uwaga, uwaga! Autorka podjęła w tej książce arcyważny temat. Mianowicie jest to bajka o sile propagandy. Siła Sępnika tkwi w strachu, jaki rozsiewa wśród swoich poddanych. Ogranicza im swobody i dostęp do informacji oraz pilnuje, aby byli skłóceni. To czyni ich słabymi. Doświadczenia Podróżniczka pięknie pokazują, że warto dociekać, sprawdzać, mieć swój rozum. I warto próbować coś zmienić, a siedząc na pupie tego nie dokonamy.

Weszliśmy na "dorosłe" tematy, jednak wspaniałość tej książki polega na tym, że te wszystkie ważne prawdy ukryły się w przyjemnej bajce. W historii osadzonej w urokliwym miejscu, zanurzonej w leśnym klimacie. W historii nieco tajemniczej i niebezpiecznej, przez co tak fascynującej. Napisałam "ukryły się", ale bardzo łatwo je odnaleźć. Morał książki jest jasny. Czytelnik bez problemu zrozumie sekret Sępnika i to, skąd pozostałe ptaki czerpały siłę i jak go pognały. Mam nadzieję, że ta opowieść zostanie w głowach i sercach czytelników na długo, a kiedy już będą dorośli, przypomną sobie o Podróżniczku i będą potrafili spojrzeć na media i rządzących z innej perspektywy.

Brawo dla autorki. Nie wiem, czy to co za chwilę napiszę, było jej zamysłem, ale pozwolę sobie podzielić się z wami moją interpretacją. Uważam, że potrzebujemy takich obywateli, jak Podróżniczek. Nie malkontentów, nie inteligentów, lecz osób ciekawskich, które nie boją się działać. Chcemy lepszej okolicy, kraju, świata? Więc nie dajmy się zastraszyć, że mamy być cicho.

[Recenzja była publikowana na blogu oraz innych portalach czytelniczych]