Joannę wypełniało poczucie szczęścia. Zazwyczaj uświadamiamy sobie stopniowo sens pewnych rzeczy. Niekiedy wszakże olśniewa nas jak błyskawica nagle zrozumienie czegoś. Joanna właśnie to przeżywała w tej chwili.

Zdawała sobie teraz zupełnie jasno sprawę, że kocha Edwarda. Wczoraj jeszcze była panią siebie. Dziś należała do tego mężczyzny. A przecież nic nie uczynił w tym kierunku - nic absolutnie. Nie spojrzał na nią nawet jak na kobietę. Ale to nie miało żadnego znaczenia. Jak nie miało znaczenia, kim był lub co kiedyś robił. Kochała go bez żadnych zastrzeżeń.

Uprzytomniła to sobie, tak po prostu i niespodziewanie, w chwili gdy oparty o drzwiczki auta wyjaśniał, że Lady Jane nie ma benzyny. W świetle księżyca spojrzała wtedy głęboko w jego oczy i zrozumiała. W ciągu tego nieskończenie krótkiego czasu wszystko się zmieniło. Przeszłość odpłynęła w zapomnienie i świat przyjął inne oblicze.
(...)
Miłość! Płomień ogarniający ciało, duszę i umysł! Uczucie przenikające całe jestestwo, okrutne, a zarazem dające szczęście. W snach nawet nie marzyła o czymś równie potężnym. Nie czuła się już samotna. Należała do wielkiej społeczności kobiet, które kochały choć raz w życiu.*


---
* Lucy Maud Montgomery, "Błękitny zamek", tłum. Karol Bobrzynowski, Wydawnictwo Miasto Książek, 2022, s. 115-116.