Powieść o samotności, kobiecej przyjaźni i świecie bez mężczyzn.


Bezimienna dziewczyna spędza całe swoje życie wraz z trzydziestoma dziewięcioma innymi kobietami w podziemnym więzieniu. Pod nieustannym nadzorem uzbrojonych strażników, którzy nigdy nie wypowiadają do nich choćby słowa, więźniarki nie wiedzą nawet, jak się tam znalazły, nie mają pojęcia o upływie czasu i jedynie niejasno pamiętają swoje wcześniejsze życie. Bohaterka nie wie, czym zasłużyła sobie na swój los ani jak wygląda świat na zewnątrz, wyobraża go sobie tylko mgliście na podstawie opowieści współwięźniarek. Jednego dnia rozlega się alarm, nadzorcy znikają, a ona musi wymyślić siebie na nowo, przytłoczona pełną niepewności i niebezpieczeństw wolnością. Ale czym w tej powieści jest wolność i skąd wziął się ten dystopijny świat? Czy został porzucony? Zniszczony przez wirusa? Najechany?


"Kiedy ból osłabł, zadałam sobie pytanie, czy kiedykolwiek wcześniej się śmiałam. Kobiety często chichotały i przyszło mi na myśl, że czasem chyba się do nich przyłączam, ale nie byłam tego pewna. W tym momencie uświadomiłam sobie, że nigdy nie myślę o przeszłości, żyję w nieustającym czasie teraźniejszym i przestaję pamiętać własną historię. Najpierw wzruszałam ramionami, pomyślałam, że nie byłaby to wielka strata, bo przecież nic mi się nigdy nie przydarzyło, ale wkrótce ta myśl wprawiła mnie we wzburzenie. Przecież jeśli jestem istotą ludzką, to moja historia jest równie ważna, jak dzieje króla Leara czy księcia Hamleta, które taki William Szekspir uznał za stosowne szczegółowo opisać. Decyzja zapadła we mnie niemal poza moją wolą: zrobię to samo, co on".

fragment


Jacqueline Harpman (1929-2012). Belgijska pisarka francuskojęzyczna. Po inwazji nazistów ze względu na żydowskie pochodzenie ojca wyjechała z rodziną do Casablanki. Wróciła do Brukseli w 1945 roku, gdzie ukończyła szkołę średnią, a następnie rozpoczęła studia medyczne, które zarzuciła z powodu gruźlicy. Karierę pisarską rozpoczęła w latach 50., a w 1959 roku debiutowała powieściowo dziełem "Brève Arcadie". W 1980 roku uzyskała dyplom psychoanalityczki, praktykowała ten zawód, a po dłuższej przerwie wróciła do pisania, święcąc największe sukcesy w latach 90. W swoim dorobku miała kilkanaście powieści i liczne nagrody literackie, w tym prestiżową Prix Médicis za powieść "Orlanda".


[Wydawnictwo ArtRage, 2024]