- Dojrzałeś we mnie coś, czego sama w sobie nie widzę. Może opowiesz o tym więcej?
- Wolałbym pytać ciebie.
W odpowiedzi lekko się cofnęła.
- Możesz pytać - odparła chłodno. - Ale nie będę odpowiadać.
- Dobrze, nic nie mów. - Dawid się przestraszył. - Bez tego też jest dobrze. Powiedz tylko, dlaczego uciekłaś w sierpniu?
- Nie mogłam inaczej. Gdybym została, postąpiłabym wbrew sobie. Wiesz, tu jeszcze jestem sobą - wskazała palcem najpierw jeden punkt na stole, a potem drugi obok - a tu już nie. Dążyłam do takiej siebie od wielu lat - z powodu rozmaitych moich wcześniejszych przeżyć.
- Rozumiem. Ale czy to wszystko ciebie też poruszyło?
Po co o to pytam - myślał - przecież znam odpowiedź.
- Nie. Ja po prostu... Jak by to powiedzieć? Mam oko na twoją namiętność. Odzyskałam w życiu równowagę. mam własny rytm, a ty... ty... - Nie potrafiła znaleźć właściwego słowa.
- Burzę twój rytm?
Zaśmiała się:
- Dokładnie tak, ty burzysz mój rytm.
Dawid też się zaśmiał, starając się przy tym utrwalić w pamięci to zdanie: "Swoją namiętnością burzysz mój rytm".
Swój własny rytm tracę także - przypomniało mu się - ale cóż, w muzyce liczy się nie tylko rytm, znaczenie mają również melodyka, harmonia i dynamika.*

---
* Żanna Słoniowska, "Wyspa", Wydawnictwo Znak Literanova, 2019, s. 205-206.