Alan Furst to znakomity amerykański pisarz, uznawany za mistrza powieści szpiegowskich, których akcja rozgrywa się tuż przed lub w trakcie II wojny światowej, autor bestsellerowych pozycji wydanych na całym świecie, tłumaczonych na kilkanaście języków.
W Polsce wydano jego powieści : "Polski oficer", "Misja w Paryżu", "Szpiedzy na Bałkanach", "Szpiedzy w Warszawie" i " Zmierzch nad Europą". Te, które pojawiły się w Polsce w tłumaczeniu przeczytałam wszystkie. Powieści Fursta czytało mi się bardzo dobrze, doceniam ich walory literackie, dopracowane postaci oraz szczególną atmosferę. Są wyjątkową i bardzo inteligentną rozrywką. Świetnie się tu splata miłość i przygoda.
We wszystkich tych powieściach pojawia się Paryż ze swoją unikatową atmosferą, licznymi szczegółami historycznymi oraz słynną restauracją Heiningera, położoną w pobliżu placu Bastylii, w której po akcji bandytów zostały zbite wszystkie lustra. Ostało się jedno z dziurą nad stolikiem numer czternaście. Papa Heininger pozostawił je na pamiątkę, aby uczcić Omaraeffa, bułgarskiego kelnera i kierownika sali. Omaraeff zbyt mocno angażował się w politykę emigracyjną. Zginął zastrzelony przez jakiś młodych bandytów ukryty w damskiej toalecie. Młodzieńcy pistoletami maszynowymi ostrzelali salę, ale żaden z gości nie ucierpiał. Od tego pamiętnego wieczoru stolik na dziesięć miejsc pod lustrem z cenną pamiątką stał się ulubionym miejscem spotkań stałej klienteli lokalu. Prawdopodobnie w czasie okupacji restauracji nie dotyczyła godzina policyjna i spotykali się tu stali bywalcy, można też bylo usłyszeć rozmowy prowadzone w różnych językach.
Restauracja ta zawsze była luksusowa, podawano w niej kiełbasę z kiszoną kapustą do tego piwo lub szampan. Restauracja raz bywa nazywana knajpą Brasserie Herniger ("Szpiedzy na Bałkanach") lub piwiarnią Heiningera ( "Polski oficer") albo restauracją Brasserie Heininger ( "Zmierzch nad Europą" , "Szpiedzy w Warszawie", "Misja w Paryżu").
Historia związana z wydarzeniami w słynnej paryskiej restauracji powtarza się przy spotkaniach powieściowych bohaterów w tej restauracji, oczywiście przy stoliku numer czternaście, w każdym z utworów. Motyw ten jest jakby spoiwem wszystkich opowieści i sprawia, że łączy je ze sobą, tworząc cały cykl. Czytelnik po raz kolejny czytając tę relację, jest lekko zaskoczony, a nawet rozbawiony. Ten powtarzający się motyw jest bardzo interesującym pomysłem autora.