Stanowi trzeci tom opracowań poświęconych turniejom bokserskim na Igrzyskach Olimpijskich. Dotyczy turnieju na Olimpiadzie w Tokio w 1964 r., kolejnego po udanych dla polskich pięściarzy, omówionych w drugim tomie, zawodach pięściarskich na IO w Rzymie w 1960 r.

Autor obszernie i wnikliwie przedstawia stan czołówki polskiego pięściarstwa po Igrzyskach Olimpijskich w 1960 r. oraz przedsięwzięte działania zmierzające do utrzymania reprezentacyjnej drużyny na poziomie zespołu występującego na Olimpiadzie w Rzymie, a w miarę możliwości do uzyskania jeszcze większych sukcesów. Omawia sytuację w polskim, europejskim i światowym boksie w owym czasie oraz proces budowania optymalnego składu olimpijskiej reprezentacji. W okresie międzyolimpijskim, w szczególności na turniejach o Mistrzostwo Europy w 1961 i 1963 r., pięściarze polscy uzyskali mniej korzystne aniżeli oczekiwane rezultaty i olimpijski występ pięściarzy stanowił w pewnym stopniu niewiadomą.

Reprezentanci Polski zaprezentowali najwyższą klasę. Zdobyli siedem medali, w tym trzy z najcenniejszego, złotego kruszcu (Józef Grudzień, Jerzy Kulej, Marian Kasprzyk), jeden srebrny (Artur Olech) i trzy brązowe (Józef Grzesiak, Tadeusz Walasek, Zbigniew Pietrzykowski). Było to niewyobrażalne, niebotyczne, niezwykle trudne do powtórzenia osiągnięcie. Autor szeroko przedstawia przebieg olimpijskiej rywalizacji, jej rezultaty oraz opatruje je własnym komentarzem. Odtwarza nadto sportowe dokonania uczestników turnieju olimpijskiego po jego zakończeniu, tak bokserów polskich, jak i reprezentantów innych państw, w szczególności późniejsze osiągnięcia olimpijczyków na zawodowych ringach.

Opracowanie stanowi część trzecią, większej całości, w której, według planów autora, każdy następny tom będzie stanowił omówienie i analizę kolejnego bokserskiego turnieju olimpijskiego.`


[Wydawnictwo Sigma, 2017]