Stanowi drugi tom opracowań poświęconych turniejom bokserskim na Igrzyskach Olimpijskich. Dotyczy turnieju na Olimpiadzie w Rzymie w 1960 r., kolejnego po niezbyt fortunnych, omówionych w pierwszym tomie, zawodów pięściarskich na IO w Melbourne w 1956 r.

Autor obszernie i wnikliwie przedstawia przyczyny niepowodzenia polskich bokserów podczas Igrzysk Olimpijskich w Melbourne oraz podjęte środki zaradcze w latach 1956-1960, mające na celu zbudowanie takiej drużyny reprezentacyjnej, która uzyska znakomite osiągnięcia podczas Olimpiady w Rzymie. Omawia sytuacje w polskim, europejskim i światowym boksie w owym czasie oraz proces budowania optymalnego składu olimpijskiej reprezentacji. W okresie międzyolimpijskim, w szczególności na turniejach o Mistrzostwo Europy w 1957 i 1959 r., pięściarze polscy uzyskali korzystne rezultaty wzbudzające optymizm przed olimpijską konfrontacją.

I tym razem, na IO w Rzymie, reprezentowali Polskę znakomici pięściarze, we wszystkich dziesięciu wagach. Nie zawiedli, zaprezentowali się wyśmienicie. Zdobyli siedem medali, jeden złoty (Kazimierz Paździor), trzy srebrne (Jerzy Adamski, Tadeusz Walasek, Zbigniew Pietrzykowski) i trzy brązowe (Brunon Bendig, Marian Kasprzyk, Leszek Drogosz). Książka zawiera omówienie sytuacji w światowym boksie, obejmujące głównie medalowe szanse uczestników turnieju w poszczególnych wagach, ze szczególnym uwzględnieniem notowań pięściarzy polskich. Autor szeroko przedstawia przebieg olimpijskiej rywalizacji oraz jej rezultaty, dodaje własny komentarz. A nadto odtwarza sportowe dokonania uczestników turnieju olimpijskiego po jego zakończeniu, tak bokserów polskich, jak i reprezentantów innych państw, w szczególności późniejsze osiągnięcia olimpijczyków na zawodowych ringach.


[Wydawnictwo Sigma, 2014]