Książeczka ta napisana i wydana została Nakładem Towarzystwa Wyścigów Konnych w Królestwie Polskim w 1893 r. I choć nie znalazłam nigdzie informacji o wznowieniach, to poza antykwariatem treść tego podręcznika można znaleźć w Internecie.

To chyba jedyny w swoim rodzaju podręcznik jazdy konnej dla kobiet napisany w naszym kraju. Nawet obecnie, chociaż moda na jazdę konną w damskim siodle powraca szeroką falą, nie została chyba w Polsce wydana żadna książka w tym temacie. Sama autorka pisze:

„Dzieł, traktujących o jeździe konnej w ogóle, tyle jest może, ile sposobów zapatrywania się na każdą specyalność. [...] Podręczników jazdy damskiej - sporo jest także; wątpię jednak, czy znajdzie się dzieło pisane przez kobietę specyalistkę. Długie studya i kilkoletnia praktyka w zawodzie nauczycielki jazdy konnej, ośmielają mnie do skreślenia zbioru praktycznych wskazówek dla dam - amazonek”.

Ale choć niewątpliwie podręcznik ten zawiera cenne wskazówki dla pań chcących rozpocząć naukę jazdy konnej, to ja chciałabym go polecić wszystkim z zupełnie innych względów.

W chwili obecnej ta książeczka jest po prostu ciekawym dokumentem historycznym przekazującym informacje o sztywnych ramach, jakie wiązały kobiety tamtego okresu na każdym kroku. Jest też obrazem postrzegania kobiet przez im współczesnych. Kobieta-kwiat, piękna i dystyngowana we wszystkich gestach, ale... niezbyt rozgarnięta i uzależniona od silnego, męskiego ramienia.

Dlatego też pewnie spośród 24 rozdziałów aż 10 zostało poświęconych wyłącznie sprawom dotyczącym obyczajności i wrażeń estetycznych, jakimi powinna emanować dama na koniu. Autorka sprawom ubioru i wyglądu poświęca tyleż uwagi, co samej nauce jazdy. Wiadomo... „Za ciasne rękawy u stanika, lub kapelusz co chwila spadający z głowy, nie tylko męczą damę, ale odwracają jej uwagę od konia”.

Ponadto jazda konna to nie tylko przyjemność, ale także, a może przede wszystkim, cały ceremoniał - począwszy od odpowiedniego nań wsiadania, poprzez samą przejażdżkę, aż do momentu, gdy „amazonka zeskakuje lekko na ziemię, zginając kolana, i stając na palcach, by uniknąć przykrego wstrząśnienia”. Oczywiście wprost w ramiona mężczyzny! Wszelkie odstępstwa od sugerowanych metod są li tylko ekstrawagancją i co więcej, są bardzo źle widziane, bo nieestetyczne.

Język tego podręcznika jest archaiczny nie tylko poprzez swoją pisownię, ale również poprzez pewne zestawienia słów, które w przeciągu wieku zmieniły nieco swoje znaczenie, co nadaje pewnym sformułowaniom dwuznaczność i pobrzmiewa obecnie dość zabawnie. Styl pisania cechuje wyszukana staranność, zdrobnienia, szukanie eleganckich i dystyngowanych wyrażeń będących odpowiednimi dla wrażliwego uszka damy i dla jej... rozumku.

Serdecznie polecam, chociażby we fragmentach, bo czytając ten podręcznik naprawdę uśmiałam się jak rzadko kiedy.