Joan Scudamore wraca przez pustynię po odwiedzinach u córki w Bagdadzie. Niespodziewanie musi zostać kilka dni w pustym zajeździe kolejowym pośrodku pustyni. Zostaje sama ze swoimi myślami. Z początku uznaje to za miłą odmianę, chwilę odpoczynku, zastanowienia się nad sobą. Jednak myśli, które jej przychodzą do głowy, są coraz bardziej niepokojące. Joan widzi wyraźnie obraz swego życia. Ma kochającego męża - wziętego adwokata, dobrze wychowane dzieci, miłych znajomych. Jej życie jest ustabilizowane i dokładnie takie, jakie powinno być. Ale czy na pewno tak jest? Coraz częściej nawiedzają ją natrętne myśli, że może być jednak inaczej. Wreszcie po kilku dniach następuje przełom. Obraz świata, jaki sobie zbudowała, rozpada się i Joan po raz pierwszy staje oko w oko z samą sobą.

Zaskakująco dobre. Myślałem z początku, że książka będzie nudna, okazała się jednak całkiem interesująca. Styl autorki jest tu wyraźnie zauważalny. Christie głęboko wnika w psychikę bohaterki. Po skończeniu stwierdzam, że zrobiła na mnie wrażenie.

Nie wiedzieć czemu noty na końcu i okropna okładka sugerują, że mamy do czynienia z romansem. Nic bardziej mylnego.