Przyznaję się bez bicia, że ten, póki co, dyptyk budzi we mnie mieszane uczucia. Z jednej strony bawiłem się w kilku momentach przednie, były chwile, kiedy czułem się ewidentnie wciągnięty w opowiadane historie. Było też jednak tak jak wydaje się być u Ani Brzezińskiej, czyli mistycznie, alegorycznie, dużo ogólnych opisów, stanów ducha, jakieś niedookreślone opisy, mnóstwo monologów wewnętrznych itp pitu pierdu. Być może nie jestem do końca zwolennikiem tego typu narracji preferuję konkret, ścisła historię od a do z, gdzie mistycyzm i tego typu pierdy są, ale na marginesie i w oszczędnych dawkach.
Stąd pewnie z czterech historii dyptyku najbardziej do gustu przypadł mi "Śpiew nad otchłanią", najmniej zaś tak wychwalane "Chwała ogrodów".
"Za króla, ojczyzną i garść złota" ratuje groteska i zawadiacka atmosfera, ale żeby od razu z tak mizernego pomysłu robić całą książkę? Z kolei "Ziemia niczyja" ma świetny pomysł trochę kojarzący się lokacyjnie i klimatycznie z dobrym horrorem Grahama Mastertona "Demony Normandii", ale zostaje rozmyte w typowej dla Brzezińskiej martyrologii kobiet, męczeństwie i innych tego typu bzdetach. Przez to cały cykl zrobił na mnie co najwyżej przeciętne wrażenie.
Na marginesie, co jest takiego fascynującego w tym, że bohaterowie A.B. od samego początku mają przerąbane (tak jak Grietkin), nieważne, co zrobią, gdzie pójdą, co powiedzą? Już w "Wodach głębokich jak niebo" (nomen omen bardziej pretensjonalnego i pustego tytułu ze świecą szukać) A.B. idzie w jakieś dziwne, nasiąknięte oparami niedookreśloności historie. A szkoda bo talent pisarski ma, pomysły też ma przednie, tylko je rozmywa w mało przejrzystych dziełach.
Ostrzę sobie zębiska na "Zamki w hebanie i lodzie". Gdzieś czytałem, że historia ma opowiadać o Polaku/ach, którzy budowali średniowieczne zamki w Afryce Równikowej! Cóż to za rewelacyjny pomysł. Mam nadzieję, że całość zostanie utrzymana w klimatach "Jądra ciemności".