Akta Dresdena to seria odnosząca niemałe sukcesy za granicą – w końcu trzynaście wydanych powieści i czołowe miejsca na listach bestsellerów oraz oparte na motywach cyklu serial i system RPG o czymś świadczą. Dziwi zatem, że twórczość Jima Butchera podobnej sławy nie zdobyła w Polsce – niby Amber wydał kilka pierwszych tomów, ale jakoś nie zawładnęły wyobraźnią czytelników. Ten stan rzeczy może się wkrótce zmienić za sprawą MAG-a, który zapowiedział wydawanie kolejnych powieści co trzy, cztery miesiące. Póki co, otrzymujemy część pierwszą.

Harry Dresden jest magiem do wynajęcia, który próbuje związać koniec z końcem i zarobić na czynsz jako detektyw. Od czasu do czasu zdarza mu się też pomagać chicagowskiej policji w sprawach mających związek z czarnoksięskimi sztukami. Tak jest też i w tym wypadku, gdy znajoma policjantka wprowadza go w tajniki śledztwa dotyczącego osób, którym wyrwano serca za pomocą czarów. Pech chce, że Harry jest jedynym w okolicy magiem zdolnym do rzucenia takiego zaklęcia, toteż staje się głównym podejrzanym bezlitosnej Białej Rady, która pilnuje, aby żaden adept sztuk nadprzyrodzonych nie nadużywał swoich umiejętności. Tym samym Dresden staje przed koniecznością odnalezienia prawdziwego sprawcy, zanim zostanie osądzony i skazany, bądź sam padnie ofiarą mordercy, który cały czas depcze mu po piętach.

Fabuła nie poraża oryginalnością, ale też nikt tego od niej nie wymaga. Butcher bierze motywy charakterystyczne zarówno dla kryminałów, jak i fantastyki, po czym miesza je ze sobą, tworząc interesujący miks typowy dla urban fantasy: elfy przywołuje się za pomocą pizzy, wampirzyca prowadzi dom publiczny, nowoczesna technika zawodzi w pobliżu czarowników, funkcję internetu pełni zamieszkujący czaszkę duch o kudłatych myślach, a po ulicach krążą narkotyki wytwarzane przy użyciu mrocznych rytuałów. Dzięki takiej otoczce nawet zużyte już klisze fabularne nie przeszkadzają, a wręcz uatrakcyjniają lekturę. Bohaterowie również reprezentują dobrze nam znane archetypy. Harry to cyniczny detektyw o złotym sercu i niewyparzonej gębie, a także tajemniczej i obfitującej w traumatyczne wydarzenia przeszłości. W rolach głównych występuje też nieugięta, ale sympatyczna policjantka, dziennikarka gotowa zrobić wszystko dla dobrego reportażu, budzący podziw i strach boss mafii czy też szukająca zaginionego męża zrozpaczona kobieta, która wie więcej, niż chce przyznać. Ich kreacje nie są nowatorskie, ale ponownie, nie muszą takimi być: wystarczy tylko, że postaci są na tyle barwne, że budzą emocje i nie zapomina się o nich pięć minut po zamknięciu książki. Zresztą, bardzo trudno jest nie polubić kogoś takiego jak Harry – faceta ironicznego, zdeterminowanego i rycerskiego.

Jako że mamy do czynienia dopiero z pierwszym tomem dłuższego cyklu, nie dowiadujemy się zbyt wiele o dresdenowskim uniwersum – poznajemy tylko podstawowe reguły działania magii i kilka mniej lub bardziej istotnych szczegółów dotyczących świata paranormalnego. Zasady są proste: to wiara i siła woli są w stanie czynić cuda, a oczy są dosłownie oknami duszy, przez które można dostrzec naturę swego rozmówcy. Zostaje za to poruszonych kilka tematów, które zapewne staną się istotne w kolejnych powieściach Butchera – mam tu na myśli głównie przeszłość Harry'ego i Białą Radę.

Styl autora jest prosty i surowy, nie obfituje w wyszukane opisy otoczenia, a skupia się na rozmyślaniach głównego bohatera i dialogach. Akcję śledzimy z perspektywy Harry'ego, który rzuca ironicznymi komentarzami na każdy temat, a niebezpieczeństwu śmieje się w twarz, nawet gdy w bliskiej przyszłości czeka go cios w nos w ramach nagrody za własną błyskotliwość – ale taki właśnie jest jego urok. Trzeba jednak przyznać, iż autor miejscami przesadza przy próbach rozbawienia czytelnika – niemal każdy rozdział kończy się sardonicznym jednolinijkowcem Dresdena, co za którymś razem po prostu irytuje. Mimo dużej ilości humoru książka posiada raczej mroczną atmosferę: trup ściele się gęsto, a niektóre opisy wywołują nieprzyjemne wyobrażenia. Butcher pisze też w bardzo filmowy sposób i łatwo można sobie zobrazować w głowie sceny walki.

Front burzowy nie zapewni raczej wysublimowanych doznań, ani też nie poruszy głębokich tematów egzystencjalnych. Należy się z tego powodu tylko cieszyć, gdyż inaczej zapewne nie otrzymalibyśmy tak zabawnej i przyjemnej w odbiorze książki. Dialogi są żywe i dowcipne, bohaterowie wzbudzają sympatię już po kilku kwestiach, a nieliczne wzmianki na temat świata przedstawionego dają nadzieję na interesujący rozwój sytuacji w kolejnych tomach. Książka Butchera to idealny odpoczynek między bardziej wymagającymi lekturami, pozostaje tylko czekać na następne części, aby się przekonać, czy wszechobecne pochwały pod adresem cyklu są usprawiedliwione.



[Autorem recenzji jest Tomasz "Asthariel" Lisek.
Tekst pierwotnie opublikowany w serwisie Poltergeist: http://ksiazki.polter.pl]