Gniew, bezsilność, desperacja, dużo bólu. Historia Kalamiego, kongijskiego chłopca, reprezentuje los 300 tysięcy innych dzieci zmuszanych do wzięcia udziału w wojnie, dzieci, które w ramionach trzymają karabin, strzelają, zabijają, giną na polach walki. Jest to głos przeciwko ciszy i zobojętnieniu, jakie panują wobec procederu wcielania dzieci do armii, aktów przemocy i ran ciała i ducha. Autor tej przejmującej i szokującej zarazem książki ukazuje rozmiary tej tragedii, bada jej przyczyny, powody i surową rzeczywistość, jaka po wielokroć popycha dzieci, by wstąpić - nawet jako ochotnicy - do piekła, którego sobie nie wyobrażają. Ale mówi nam również o takich, którzy z niego wyszli, stawiając czoło powolnemu procesowi powrotu do codziennego życia.

[Bratni Zew, 2007]