Mam bardzo mieszane uczucia po przeczytaniu tej książki, dlatego nie mogę jej dać więcej niż 4.

Nie będę się rozpisywać o fabule, bo zostało to zrobione w innych recenzjach.

Wątek dziesięcioletniego Oskara - głównego bohatera - bardzo mi się podobał. Jest poprowadzony z perspektywy nietypowego, bezpośredniego w kontaktach z ludźmi dziecka z wybujałą wyobraźnią. Gdyby cała książka była napisana w ten sposób, moja ocena byłaby bliska maksymalnej. Niestety drugi, niemal równorzędny wątek babci i dziadka odebrałem jako niebywale irytujący i pretensjonalny. Autor, moim zdaniem, silił się na napisanie czegoś czy to poetyckiego, czy to nachalnie wtłaczającego odbiorcy "wyższe wartości" i prezentującego "niebywałe rozterki". Dość powiedzieć, że dziadek w pewnym momencie przestaje mówić (nie mówi, bo nie) i porozumiewa się z ludźmi tylko pisemnie. Do tego postanawiają z żoną stworzyć w domu miejsca Nic i Coś i w miejscach Nic nawzajem się nie widzą. Żona (babcia) pisze historię swojego życia, która składa się z setek pustych stron, a dziadek udaje, że je czyta. Dialogi między nimi są niczym wyjęte z jakiejś koszmarnej parodii "Dynastii", gdzie główną rolę grają niedopowiedzenia, zawieszone wypowiedzi i nieodpowiadanie na bezpośrednio zadane pytania. Reakcje babci, przy numerze, jaki jej wykręcił dziadek, są tym bardziej osłabiające. Protestuję!

I o ile w przypadku wątku Oskara pewien brak realizmu w zachowaniach i relacjach między ludźmi był jak najbardziej do zaakceptowania (co zresztą jest w pewien sposób wyjaśnione pod koniec książki), to w wątku babci i dziadka absolutnie nie. Marzyłem tylko, żeby każda z dotyczących ich części jak najszybciej się skończyła i żeby powrócił wątek Oskara, który niestety bez przeczytania fragmentów o babci i dziadku nie byłby do końca zrozumiały.

Nie żałuję, że przeczytałem tę książkę, ale na sto procent już do niej nie wrócę. I niestety teraz mam pewne opory przed sięgnięciem po drugą powieść tego autora, a jeszcze podczas czytania wydawało mi się, że z pewnością to zrobię.