"Pałac snów" to opowieść o losach przedstawiciela pewnego wpływowego albańskiego rodu. Mark-Alem nieoczekiwanie dostaje posadę w tytułowym gmachu, którego personel zajmuje się zbieraniem i analizą snów śnionych przez obywateli całego Imperium. Bohater przechodzi przez kolejne szczeble kariery w owej instytucji, ale kluczowa okaże się dla niego praca w dziale Interpretacji, gdzie będzie musiał wyjaśnić znaczenie snu mogącego nieść ogromne polityczne konsekwencje...

Mark-Alem uwikłany jest również w walkę swojej rodziny o utrzymanie bezpiecznej pozycji w kręgach władzy. Jego ród jako jedyny ma swój własny epos, będący solą w oku niektórych person, co doprowadza do ciągłych napięć.

Można powiedzieć, że główne pytanie, jakie Kadare tu stawia, brzmi następująco: ile należy poświęcić, żeby móc przetrwać w warunkach, które są tak dynamiczne, że wydaje się niemożliwym zaplanowanie kolejnego ruchu. Motyw samego eposu jest natomiast wymowną, ale subtelnie nakreśloną alegorią historii Albanii.

Zamykając bohatera (głównie) we wnętrzu gmachu, pisarz daje mu jednak wgląd w to, co dzieje się na samych krańcach kraju. Mark-Alem nabiera doświadczenia zawodowego, wertuje historyczne sny zmagazynowane w archiwum, słucha opowieści zmęczonych kurierów, którzy nocami zwożą je do stolicy... Potem, po burzliwych wydarzeniach w rodzinnej rezydencji, wywołanych wielopoziomową pałacową intrygą, po nocy, gdy karety kursowały jak w amoku przez całe miasto, przychodzi wiosna, a z nią - wszystko na to wskazuje - jedynie chwilowy spokój.


[Recenzję zamieściłem także na moim blogu]