Jak już zdążyliście się dowiedzieć, "Cesarz" opisuje ostatnie lata panowania władcy Etiopii Hajle Sellasje, postaci wywyższanej, traktowanej jak bóg przez swoich poddanych i opisywanej jako tyran przez państwa zachodnie i media.

Odrzućmy więc daty, historyczne wydarzenia i skupmy się na tym, co opisał Kapuściński. Przeanalizujmy zachowanie samego cesarza, ale i jego podejście do władzy. Pozwólmy, aby nasza wyobraźnia zaczęła działać. Czytając, przenieśmy się do Etiopii i spróbujmy sobie wyobrazić, jak wyglądało życie zwykłych obywateli. Poznajmy ich rozterki, uczucia. Dowiedzmy się, jak nieświadomi wielu spraw byli, a także zwróćmy uwagę na wszechobecną biedę i głód, kontrastujące z przepychem obecnym na dworze cesarza. Poznajmy również mechanizmy rządzenia, intrygi, spiski, etapy wyścigu o władzę.

Czytając "Cesarza" doszłam do wniosku, że wydarzenia w Etiopii niczym nie różnią się od tego, co można zaobserwować w innych państwach. Autorytet władcy upada, obalony przez grupę osób żądających zmian, wierzących w swe światłe idee. Ot, obraz, jakich wiele w historii. Jednakże na pytanie o rezultat tych zmian i przewrotów politycznych będą odpowiadać dopiero przyszłe pokolenia. Ważne, by wszystko uchwycić w sposób obiektywny i z wielką dokładnością.

Nikt inny, tylko Kapuściński potrafi zebrać zarówno interesujące, jak i nudne fakty, przelać na papier i zachwycić miliony czytelników na całym świecie. Była to pierwsza książka tego autora przeczytana przeze mnie i przyznam szczerze, po prostu pokochałam jego styl. Człowiek odważny, inteligentny - wzór dla reporterów i dziennikarzy. Kapuściński we własnej osobie.

Polecam!