"Narty Ojca Świętego" to sztuka teatralna, taka groteska-jednoaktówka, a może pastisz jednoaktówki? W każdym razie da się wystawić na scenie, co już zresztą uczyniono i ludziska ponoć walą drzwiami i oknami, a bilety wyprzedane na dwa miesiące naprzód. Mimo potraktowania na serio formy tego dzieła, mimo ogłoszenia go debiutem scenicznym autora, ja czytając miałem wrażenie, że Pilch się zgrywa, że to pisanie w formie scenariusza teatralnego to jego kolejny wic, kpina z cmokających z podziwu krytyków.

Jerzy Pilch, urodzony wiślak (1952 r.), góral z żywiecczyzny, prozaik, publicysta, luter-heretyk, laureat Nike, mistrz lekkiego pióra, człowiek trunkowy, enfant terrible polskiej literatury. Autor niezliczonych felietonów, a ponadto m.in. "Spisu cudzołożnic" (1993), "Rozpaczy z powodu utraty furmanki" (1994), "Innych rozkoszy" (1995), "Bezpowrotnie utraconej leworęczności" (1998), "Pod Mocnym Aniołem" (2000) i wreszcie "Miasta utrapienia" (2004). To ostatnie dzieło podkreślam nie bez powodu, ponieważ "Narty..." wywodzą się wprost z niego.

Rzecz jest bowiem kontynuacją jednego z bocznych wątków "Miasta utrapienia", mianowicie wątku o możliwym przyjeździe papieża do Granatowych Gór, miejsca, gdzie Ojciec Święty jeździł w młodości na nartach. W tych ramach kreśli Pilch kilka scenek, pokazuje kilka postaci, parę razy pozwala się uśmiechnąć, nawet szczerze. Niestety, nic więcej nie mogę zdradzić, bo książeczka jest tak cienka, że każdy bardziej szczegółowo opisany przykład byłby ujawnieniem znacznej części fabuły. Nie ma jej niestety za dużo. Ładnie za to Pilch kilkoma kreskami naszkicował postacie. Podobała mi się zwłaszcza... nie, no nie powiem, bo znów zdradziłbym sens połowy książki. Taka to cienizna, chociaż na oko nie wygląda, bowiem składana jest wg nowej mody, która prekursorów ma, jak się zdaje, w - nomen omen - masarnictwie, gdzie z 1 kg surowego mięsa robi się ostatnio zgodnie z normą 1,20 kg wędzonej szynki.

Czyta się "Narty...", jak zwykle u Pilcha, wartko, gładko i szybko. Zabawny prowincjonalizm tej książeczki wygląda autentycznie, sceny, mimo ze krótkie i w niewielkiej ilości, są spójne i celne. A jednak...

Mimo niewątpliwych zalet omawianej pozycji, znowu mnie Pilch na kolana nie rzucił. Jak to jest, że pisarz, który generalnie mi się podoba, którego felietony lubię, którego pojedynczo rozpatrywane elementy powieści cieszą mnie i śmieszą, czytany w całości, w zamkniętej formie książki, jakiś wydaje mi się w ostatecznym rozrachunku nijaki? Mam nawet takie wrażenie, że on mnie olewa. Nie wiem, nie wiem... Do psychoanalityka iść, czy do teatru? Bo może tam...?

woy