Jeżeli istnieje prawdziwa literatura budująca, i to nie w moralistycznym, nużącym sensie, to należy do niej ta właśnie książka. Po przeczytaniu kilku legend całkowicie minęła mi złość na kogoś tam z rodziny, jak ręką odjął. Po prostu pociągnęło mnie gdzie indziej.

Legendy (podzielone tematycznie na te o Panu Jezusie, Matce Bożej i świętych) są piękne, chwilami poetyckie, i pasuje tu tylko jedno słowo - świetliste. Naprawdę nie przesadzam. Zresztą autorami niektórych są znani pisarze (Selma Lagerlöf, Anatol France, Janina Porazińska). Są zabawne w cudowny, lekki sposób; zaskakujące; nie brakuje tu mistyki najlepszej próby, paradoksu, i tego przekonania, że wszystko zawsze skończy się dobrze, z tarapatów można wyjść, przy pomocy Bożej. Może to zabrzmi staroświecko, ale gdzieś w sobie mam część, która uwielbia takie opowieści. Dawno temu czytywałam należące do starszych cioć mieszkających na wsi "Przewodniki Katolickie" z lat pięćdziesiątych ubiegłego wieku. Tam też często trafiały się takie perły - opowiadania o treści chrześcijańskiej, ale niesamowicie głębokie, poetyckie, pozostające w pamięci na całe życie. Legendy z omawianego zbioru są podobne. Pogodne, przywołujące na myśl Europę z czasów, gdy była młoda, pełna wiary, zapału. Cudowne jest, że w tych opowieściach czujemy historię, dawność, wiemy, że powstały kiedyś tam, wieki temu... lecz zarazem są tak świeże, jak dopiero co zerwane kwiaty, i równie wonne. Ponosi mnie :), ale ta książka jest NAPRAWDĘ taka!!!

Większość zebranych legend pochodzi ze zbioru włoskiego, ale współautor polski, ks. Stanisław Klimaszewski, dodał też opowieści powstałe na naszych ziemiach.