Czytałam kiedyś w "Wysokich Obcasach" artykuł o sporze między pisarkami tworzącymi ambitną literaturę kobiecą a przedstawicielkami nurtu zwanego chick-litem (czyli literatury lekkiej, łatwej i przyjemnej, opisującej dość bezpretensjonalnie codzienne życie współczesnej wielkomiejskiej singielki). Zastanawiałam się wtedy, do której z wymienionych wyżej kategorii zaliczyć "Palladynów" i muszę przyznać, że do dziś nie mam pojęcia.

Brawurowy, nieco chaotyczny monolog ekscentrycznej studentki z Warszawy lat pięćdziesiątych czyta się lekko, w co bardziej odjazdowych momentach tarzając się ze śmiechu po podłodze jak przy jakimś, nie przymierzając, "Dzienniku Bridget Jones". Ale niech was, kochane Czytelniczki, nie zwiedzie błazeński styl Lilki. Ona już tak ma, że chroni swoją wrażliwą, romantyczną naturę pod maską równej babki, z którą można wódkę pić i konie kraść. Przysparza jej to zresztą sporo kłopotów, bo często brana jest za cyniczną, lekkomyślną, zepsutą panienkę. I to przez osoby, wydawałoby się, bardzo bliskie. Ale widać nie umie inaczej. Może wynika to z jej ambiwalentnych relacji z matką.

Tak czy inaczej, Lilka błaznuje, ale wcale nie jest jej do śmiechu. W gruncie rzeczy opowiada nam, o czym zastrzegła już na samym początku, historię swojej pierwszej poważnej życiowej porażki. Miała piękne ideały, niestety, życie obeszło się z nimi brutalnie. Na ile ona ponosi za to winę? Na to pytanie każda z Czytelniczek musi odpowiedzieć sobie sama. Wydaje mi się, że współczesne kobiety znajdą dla Lilki znacznie więcej zrozumienia niż miały dla niej jej koleżanki. Pewne jej cechy, które wtedy szokowały, dzisiaj uchodzą za coś normalnego.

Niezależnie od tego, jak ocenicie bohaterkę, książka ta da wam nieźle do myślenia. Czego o typowym chic-licie powiedzieć nie sposób.