Nie mam pojęcia, jakim cudem powieść autobiograficzna Zofii Szymańskiej znalazła się w mojej biblioteczce, tym bardziej więc cieszę się, że mogłam ją przeczytać i polecić innym.

Książka napisana jest barwnym, żywym stylem, pani doktor opowiada naprawdę ciekawie o swym życiu i pracy, której poświęciła całe życie. Podaje mnóstwo nazwisk współpracowników, bardzo ciepło wspomina wychowanków, opisuje różne anegdotki, historie dzieci, którymi się opiekowała. Życie Zofii Szymańskiej przypadło na trudny okres wojen i kryzysu powojennego, gdzie wszystko trzeba było stwarzać od podstaw i książka opowiada właśnie o tym - jak powstawały i funkcjonowały Domy Dziecka, poradnie dla dzieci, zakłady opiekuńczo-wychowawcze. Szymańska pisze bez patosu, jednoczeście obiektywnie i bardzo osobiście, bo w pracę swą włożyła całe serce. Książkę czyta się szybko i z dużym zainteresowaniem - jak dalej potoczą się losy pani doktor i "jej" dzieci?

Zapraszam do lektury i przeniesienia się w trudne czasy ubiegłego stulecia. Warto!