Byłam po drugiej stronie lustra: Wygrana walka ze schizofrenią (Lauveng Arnhild) (5,5)
Świetnie napisana autobiograficzna relacja z przebiegu zagadkowej i straszliwej choroby jaką jest schizofrenia. Autorka wnikliwie opisuje swoje stany psychiczne, uczucia, przeżycia i myśli oraz ukazuje, jak była traktowana podczas pobytu w zakładach psychiatrycznych. Lektura tej liczącej zaledwie 200 stron książeczki potrafi znacząco zwiększyć naszą wiedzę. Pokazuje dokładnie, "co?", "jak?" i "dlaczego?". Naprawdę godna uwagi pozycja. Bardzo polecam.

Lód (Dukaj Jacek) (3,5)
Początek mi się nawet spodobał. Zainteresowały mnie ciekawe realia powieści (alternatywna rzeczywistość, Rosja, rok 1924). Drażniło mnie, co prawda pismo stylizowane na staropolszczyznę, ale jakoś się czytało. Jednak czym dalej, tym gorzej. A książka ma trochę ponad 1000 stron napisanych dość drobnym drukiem. Na pewno nie można odmówić tej pozycji wartości, lecz by tę wartość znaleźć trzeba się mocno skupić na tekście. A fabuła jest nudna (szczególnie po rozdziale w pociągu) i niesamowicie rozwlekle prowadzona (wszystko jest wielokrotnie powtarzane). Główny bohater może i jest interesujący, lecz zarazem tak odrealniony i nieludzki, że ani nie da się go polubić, ani znienawidzić. Nie jest to zła książka, wielu ją sobie nawet bardzo ceni, ja jednak jakoś nie mogę poczuć dukajowskiego stylu. "Lód" nie potrafił mnie wciągnąć, a przy tak długiej powieści jest to niezwykle ważne.

Historia Boga: 4000 lat dziejów Boga w judaizmie, chrześcijaństwie i islamie (Armstrong Karen) (4,5)
Jak sam nazwa wskazuje książka przedstawia w sposób chronologiczny losy Boga w trzech głównych religiach (ale znajdzie się tu też trochę miejsca dla buddyzmu i hinduizmu). Pokazuje jak zmieniały się z czasem dogmaty, tradycje i sam obraz Stwórcy. Treść książki jest mocno filozoficzna i autorka często szczegółowo objaśnia punkt widzenia danego myśliciela czy teologa. Mi najbardziej podobało się pierwsze i ostatnie 100 stron (całość ma 400). Spór mistycy kontra racjonaliści niespecjalnie mnie absorbował. Wolałbym więcej historii dziejów, niż historii pojęć. Mimo wszystko jest to pozycja godna uwagi, bo trudno o lekturę bardziej konkretną i obszerną w czystą treść, szczególnie jeśli chodzi o taką tematykę. Książka nie spodoba się jednak osobom, którym niedobrze się robi na samą myśl o filozoficznych (czy tym bardziej metafizycznych) spekulacjach.

Metro 2033 (Glukhovsky Dmitry (Głuchowski Dmitrij)) (4)
Metro 2033 z jednej strony zachwyca świetną koncepcją, a z drugiej razi słabym wykonaniem. Postacie nie są autentyczne (główny bohater jest zupełnie nieprzekonujący), dużo rzeczy wydaje się być dorzucone na siłę, a wtrącane co jakiś czas długie pseudofilozoficzne rozważania psują mocno odbiór całości. Pomysł był naprawdę super, lecz nie wszystko wyszło do końca udanie (miałem wrażenie jakby książka była pisana na szybko, bez wielkiej refleksji nad kolejnymi postaciami czy zdarzeniami). Zdecydowanie też bardziej podobała mi się druga połowa książki. Zacząłem się powoli przekonywać do wizji autora, i mimo narzekań nie mogę powiedzieć, że jest to zła lektura, bo summa summarum nieźle się ją czyta. Oczekiwałem czegoś lepszego, a dostałem tylko dość dobrą powieść osadzoną w post-apokaliptycznym świecie.

Pasja życia (Stone Irving) (5)
Stone opisał życie van Gogha z wielką pasją. Nie kunsztem, a właśnie pasją. Wczuwa się w bohatera, stawia w wielu trudnych sytuacjach, ukazuje myśli, sposób postępowania i postrzegania świata przez malarza, który stale musiał się borykać z trudnościami losu i odtrąceniem społecznym. Jest to trochę smutna opowieść o człowieku mającym zdobyć uznanie dopiero po śmierci. Bardzo pouczająca opowieść należy dodać. Warto przeczytać.