Nikt nie lubi nieumarłych. I to nie tylko przez zapach, jaki wydzielają. Głównym powodem jest ich powolne i smętne snucie się po cmentarzach oraz (u niektórych gatunków) dziwne upodobania kulinarne, kolidujące z ludzkim zamiłowaniem do życia.

Nie wszyscy nieumarli jednak stają się takimi z wyboru, gdyż nawet i im nie zawsze odpowiada taki wizerunek. Jednakże gdy okazuje się, że po własnej śmierci nie ma nikogo, kto powiedziałby, co robić dalej, niektórzy po prostu nie mają wyboru.

To właśnie przydarzyło się Windle'owi Poonsowi, jednemu ze starszych magów na Niewidocznym Uniwersytecie. I jak się okazuje - prawdziwe życie zaczyna się dopiero po śmierci. Chociaż i w tym pseudo-życiu nie zawsze udaje się uniknąć kłopotów. Nie tylko tych związanych z pozostałymi magami, którzy z niebywałym zapałem starają się pomóc Windle'owi umrzeć jak należy. Śmierć jednak wydaje się nieobecny.

Prawdę mówiąc - wcale nie wydaje się nieobecny. Naprawdę jest. Dostał nawet własną klepsydrę na pożegnanie, a wraz z nią - swój własny czas. Jedyne, co mu więc pozostaje, to spędzić go. Jednakże życie po drugiej stronie kosy nie należy do łatwych, a już najbardziej denerwujące jest to wieczne (a raczej właśnie nie wieczne, gdyż dla każdego kiedyś się kończy) tykanie zegarów. A piasku w klepsydrze nie zostało już zbyt wiele...

Zombi jako główny bohater sprawdza się doskonale - w końcu najodważniejsi i najwaleczniejsi są ci, którzy nie mają nic do stracenia. A co może stracić ktoś, kto i tak jest już martwy? Z kolei Śmierć zmienia się z łowcy w zwierzynę - czy da sobie radę w tej nowej i niezbyt komfortowej sytuacji?

Pratchett po raz kolejny przedstawia znakomitą opowieść o mieszkańcach Świata Dysku, tryskającą (niejednokrotnie czarnym) humorem, kipiącą od wartkiej akcji, z niezwykłymi i jak zwykle oryginalnymi postaciami pełnych życia nieumarłych, poczciwych i sprytnych żniwiarzy, nieoczekiwanie wojowniczych magów, niezwykle tolerancyjnych kapłanów, złowróżbnych gór kompostu i Pani Cake (nie pytajcie).

Wspaniała historia o życiu i śmierci, obowiązkowa dla każdego fana Świata Dysku.

"Yo!"