Pan Burmistrz z Kotlinki nad Dziwonią czuje się zmęczony. Od kilku lat, to znaczy odkąd wybuchła wojna, nie miał wakacji, a codzienna praca na stanowisku urzędnika państwowego wyraźnie dała mu się we znaki. Najchętniej uciekłby jak najdalej, gdzie mógłby odpocząć i oddać się swemu ulubionemu zajęciu - pisaniu wierszy.

W porozumieniu z dziećmi - sierotami wojennymi, które właśnie zamieszkały w Kotlince, dobrotliwy włodarz znika bez śladu, co prowadzi do wielu zabawnych sytuacji. Kiedy jednak w mieście wybucha pożar, poczucie obowiązku okazuje się silniejsze niż chęć oderwania się od codziennych spraw i pan Burmistrz nieoczekiwanie wraca do pracy.

Akcja powieści rozgrywa się rok po zakończeniu wojny, gdy zarówno dorośli, jak i dzieci, które chyba najdotkliwiej ją przeżyły, muszą uporządkować swoje życie i zacząć żyć na nowo, żyć normalnie.

Bohaterowie książki są dobroduszni i poczciwi, tak jakby autorka chciała powiedzieć, że ludzie mimo wszystko w gruncie rzeczy są dobrzy, że świat nie jest taki zły, jak się może wydawać.