Tytułowy Antek, bohater wierszowanej bajki autorstwa Anny Piaszczyńskiej „Antek i powrót z Krakowa”, czeka w domu na tatę, który wraca ze wspomnianego Krakowa. Chłopiec tęskni i niepokoi się, jak przebiegnie podróż ojca. Czy pociąg przyjedzie na czas? Czy tata na niego zdąży? Czy nie wydarzy się coś niespodziewanego, co przeszkodzi mu bezpiecznie dotrzeć do domu? Antek tak bardzo chce, żeby tata był już przy nim.

Zachwycił mnie dialog, który prowadzi Antek z mamą. Widać, że dziecięca niecierpliwość, tęsknota za tatą wywołują strach, który podsuwa chłopcu cudaczne wizje. Mama się z nich nie naśmiewa. Zamiast tego próbuje podsunąć rozwiązanie tych problemów. Wyobraźcie sobie na przykład tatę negocjującego z groźnym robotem, albo mknącego przez Polskę na hulajnodze. Rodzicielka uspokaja syna oraz pokazuje, że z każdej sytuacji jest jakieś wyjście.

Nauka, która wyziera z książki „Antek z powrót z Krakowa” jest uniwersalna i dla młodszych i starszych. Każdego z nas co innego niepokoi, a tych lęków nie należy bagatelizować. Często powtarzam mojej córce, że zamiast histeryzować, warto pomyśleć nad rozwiązaniem problemu. Nieważne, czy to rysunek nie wyszedł, czy posprzeczała się z koleżanką. Jasne, można dać upust emocjom (np. pokrzyczeć, jeżeli to pomaga), ale potem warto zrobić burzę mózgów i pomyśleć, jak daną sytuację można naprawić.

„Antek i powrót z Krakowa” jest przykładem historyjki o wychowaniu w partnerstwie i zrozumieniu. Zabawny wierszyk, przy którym można się pośmiać, a przy okazji zobaczyć, że nie ma sytuacji bez wyjścia. Niepokój i tęsknota, dzięki zręcznie prowadzonej rozmowie, zostają przekute w świetną zabawę, a strach staje się wartościową pożywką dla wyobraźni.

[Recenzja była publikowana na blogu oraz innych portalach czytelniczych]