Zjawisko honoryfikatywności dotyczy umieszczenia przekazu w kontekście społecznym. Występuje ono w każdym języku, kontekście interakcji i wypowiedzi. Nie znosi to różnic w manifestacji rang honoryfikatywnych między różnymi językami oraz środowiskami ani też zmiennego i nieostrego charakteru pewnych opozycji. Opracowanie to dotyczy głównie japońskiej modyfikacji honoryfikatywnej, choć ma ono ukazać raczej funkcje honoryfikatywności w dowolnym systemie językowym niż wyliczenie japońskich technik honoryfikatywnych. Japońskie opracowania tematu akcentują pojęcia szacunku, wywyższenia czy też uniżenia, co wymusza niezbyt przydatne w perspektywie intersubiektywnego dyskursu naukowego odniesienie zjawiska do zdroworozsądkowych pojęć grzeczności i dobrych manier. Pod tym względem niejapońskie, w tym i polskie, opisy zjawiska nie różnią się w sposób znaczący.

Oddzielenie informacji honoryfikatywnej od warstwy informatywnej przekazu, z jej opisem jako modyfikacji protokolarnej i proceduralnej, ma na celu wykazanie odmiennego semiotycznego charakteru honoryfikatywności oraz innego pragmatycznego umiejscowienia warstw protokolarnej i proceduralnej. Przejawia się to także w odniesieniu warstw do uwarunkowań technicznych sztucznie powstałych systemów komunikacji.


Autor ukończył studia magisterskie na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Doktorat uzyskał w Instytucie Orientalistycznym Uniwersytetu Warszawskiego, na podstawie rozprawy, której rozwinięcie stanowi niniejsza książka. Staże naukowe odbywał na Tokijskim Uniwersytecie Języków Obcych i Uniwersytecie Tokijskim. Od roku 2002 jest adiunktem w Zakładzie Japonistyki Katedry Orientalistyki Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Naukowo zajmuje się honoryfikatywnością, komunikacją międzykulturową oraz problematyką tłumaczeń w perspektywie japonistycznej i ogólnojęzykoznawczej.


[Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, 2012]