Śankara (lub inaczej Śankaraczarja) poświęcił wszystkie swe siły i całe swe życie walce o wielką ideję upaniszadową, że cały świat jest złudzeniem. Wszystko, co jest, jest jednym jedynym Brahmanem. Brahman jest czystą, niepokalaną myślą – nie ma żadnych przymiotów ani własności. Różnorodność świata widzialnego jest wynikiem niewiedzy, ułudy. Ułuda – Maja – jest przyczyną świata. [...] Dusza ludzka nie jest w stanie rozpoznać Brahmana i dlatego utożsamia się z upadhi – z zadzierzgami. Dusza jest nieskończona, dusza nie działa, lecz wskutek niewiedzy, jest ograniczona, bezsilna i jakgdyby działająca. Przez czyny swe zdobywa zasługi, złe i dobre, i według tych zasług odradza się w przyszłych bytowaniach. W końcu każdego z wielkich okresów wszechświata cały wszechświat roztapia się w Maji, dusze oswobodzone od zadzierzg spoczywają jak gdyby w głębokim śnie, dopóki nowy okres (kalpa) się nie zacznie, dopóki Maja z woli Brahmana nie stworzy nowego wszechświata i dusze znów nie wprzęgną się w łańcuch odrodzeń, aby wyczerpać zupełnie zasługi swych dobrych i złych czynów. Tylko przez Wedy, przez całkowite poznanie, można wyjść z tego kołowrotu życia i w chwili ostatniej już śmierci, gdy Ułuda zostanie rozdarta, stać się sobą, najwyższym Brahmanem, dostąpić nirwany buddyjskiej.
Prócz komentarza do Brahmasutry Badarajany Śankara wyłożył swą naukę w całym szeregu komentarzy do różnych Upaniszadów i Bhagawadgity, a nadto napisał kilka traktatów, z których jeden Atmabodhę dajemy właśnie w tej książeczce*.


---
* Stanisław Franciszek Michalski, „Wstęp”, w: Śankaraczarja, „Atmabodha czyli Poznanie duszy. Traktat wedantyczny”, wyd. Księgarnia Trzaski, Everta i Michalskiego, 1923, s. VII-IX.