Henryk Ibsen (1828–1906), znakomity dramaturg i reformator teatru, jest twórcą norweskiego teatru narodowego. Początkowo nie doceniany przez rodaków, znaczą część życia spędził poza granicami kraju, gdzie powstało większość jego sztuk.

Ibsen pisał dramaty oparte na motywach z przeszłości i legendach norweskich, poruszał tematykę społeczno–obyczajową, wprowadził też do dramatu europejskiego elementy realizmu. Do cyklu jego dramatów realistycznych należą: „Podpory społeczeństwa” (1877), „Dom lalki (Nora)” (1979) „Upiory” (1881), „Wróg ludu” (1882) oraz „Dzika kaczka” (1884), najbardziej wstrząsająca i pesymistyczna sztuka Ibsena, w której na przykładzie losów pewnej rodziny ukazuje on po mistrzowsku problem roli prawdy i kłamstwa w życiu ludzkim.

Inne wybitne dzieła Ibsena to „Brand” (1866), „Peer Gynt” (1867), „Hedda Gabler” (1890) i „Budowniczy Solness” (1892).

Twórczość Ibsena weszła na trwałe do repertuaru teatrów światowych.

[Państwowy Instytut Wydawniczy, Warszawa 1985]