Książka: Dziennik geniusza

"Dziennik geniusza" obejmuje okres jedenastu lat: od 1952 do 1963 i jak możemy przeczytać we wstępie jest "pomnikiem wzniesionym przez Dalego ku własnej chwale". O tak. Zapewne są tacy, którzy będą ten pomnik podziwiać i wspomagać artystę w głoszeniu jego własnej chwały. Ale w moich oczach Dalí bardzo dużo stracił. O ile jego malarstwo bardzo lubię, o tyle pisarskie wypociny będę odtąd omijać z daleka. Ja rozumiem, że artysta, że surrealista, że geniusz i natchnienie, ale litości... Czy Salv...

Salwador Dalí jest fenomenem w dziejach sztuk plastycznych dwudziestego wieku. Tylko jemu w tak wielkim stopniu udało się połączyć sukces komercyjny z uznaniem ekspertów, opinię wielkiego, niepoprawnego eksperymentatora ze sławą gwiazdora kultury masowej, szaleństwo artysty z trzeźwością biznesmena. Wszystkie te sprzeczności ujawniają się w pełni na kartach "Dziennika geniusza", dzięki któremu poznajemy także niepospolity talent literacki znakomitego Katalończyka. A oto próbka stylu Dalego:

"- Ale wyobraźmy sobie coś takiego: jest teraz północ, a na horyzoncie widać blask jutrzenki. Wpatruje się pan intensywnie i nagle widzi pan, jak ukazuje się słońce. O północy! Czy to by pana nie zdziwiło?
- Nie - odpowiadam - nie wywarłoby to na mnie najmniejszego wrażenia.
Barceloński zegarmistrz wykrzyknął:
- A na mnie tak, mnie by to bardzo zdziwiło! Pomyślałbym nawet, że oszalałem.
I wtedy Salwador Dalí momentalnie dał próbkę swych ciętych ripost, których sekret znany jest tylko jemu.
- A ja odwrotnie! Sądziłbym, że to słońce zwariowało".

[L&L, 2002]