Książka: Ciotka Julia i skryba

Książka z początku mnie nie oczarowała, bo nie uznałam za specjalnie interesujące tego, że jakiś Skryba zakochał się w starszej od niego ciotce Julii i pracując w kilku miejscach jednocześnie kombinuje jak: a) zdobyć pieniądze, a dokładnie taką ich ilość, która wystarczyłaby na utrzymanie jego i Julii; b) uzyskać zgodę rodziny na ślub (nie dość, że z krewną, to jeszcze z rozwódką!); c) wyjechać do Francji w celu zostania pisarzem; d) ożenić się bez zgody rodziny mając 18 lat, gdy jest to mo...

Powieść ciekawie zbudowana (co zresztą jest częste u pisarzy z tego rejonu świata). W połowie to historia miłosna o nieco kazirodczym korzeniu. Główny bohater zakochuje się w swojej starszej ciotce. Ich perypetie przeplatają się z opowieściami radiowymi wymyślanymi przez przyjaciela głównego bohatera, nieco zwariowanego dziennikarza radiowego. Opowieści te przesycone są sporą dawką humoru i w "zadziwiający" sposób łączą się z historią głównych bohaterów.

Powieść pełna rozpusty.

O takim skandalu nikt jeszcze w rodzinie Maria nie słyszał. Młody, niedoświadczony student dziennikarstwa zakochuje się nie dość, że we własnej ciotce, to jeszcze starszej o kilka lat rozwódce. Julia jest piękna, dojrzała i choć szuka dla siebie bardziej odpowiedniego kandydata na męża, traci głowę dla młodziutkiego chłopca. Mario cały swój czas dzieli między kochankę a pracę w rozgłośni radiowej, a jako początkujący pisarz obie zdradza z literaturą piękną. Kolejne odsłony zakazanego romansu przeplatane są odcinkami opowieści radiowych, które zawsze kończą się w najciekawszym momencie.

„Ciotka Julia i skryba” to majstersztyk nurtu „lekkiego” w twórczości Vargasa Llosy, wirtuozerski popis autoironii, a zarazem perfekcyjny komentarz do popkultury i jej recepcji. Kiedy powieść ta ukazała się po raz pierwszy, wzbudziła sporo kontrowersji, do czego niewątpliwie przyczyniły się wyraźne aluzje autobiograficzne. Kilka lat później uwieczniona na jej kartach pierwsza żona autora, udręczona prasową nagonką, wydała tekst „Czego Varguitas nie powiedział”, w którym przedstawiła własną wersję wydarzeń.

[Wydawnictwo Znak, 2008]

Książka ta jako opowieść o miłości nie wzbudza entuzjazjmu, ale sama postać autora radiowych telenowel jest po prostu genialnie napisana! Pogrążający sie w szaleństwie autor, mylący bohaterów i zdarzenia, jest opisany bardzo sugestywnie, no i co tu ukrywać, po prostu komicznie! Książka godna polecenia fanom mydlanych oper, aby przekonali się, jak wyglądała częściowo historia tego gatunku telewizyjnego:).