Po poprzednim tomie przygód Harrego Hole - "Policji" (którą czytałam już dość dawno temu) odniosłam wrażenie, że cykl ten został definitywnie zamknięty. Zakończył się on tym, Uwaga: po kliknięciu pokażą się szczegóły fabuły lub zakończenia utworu I muszę przyznać, że o ile nie pamiętam już szczegółowo fabuły tamtej części, o tyle pamiętam, że pozostawiła mnie ona z pewnym niedosytem i żalem, że tak ciekawy, w moim odczuciu, cykl właśnie się zakończył... abstrahując od moich osobistych odczuć, mam wrażenie, że na tej właśnie części seria ta mogłaby się spokojnie zakończyć.

Natomiast, po przeczytaniu kolejnej części - Pragnienie (Nesbø Jo) - miałam odczucie, że główny bohater całego cyklu został wciągnięty na nowo w wir pracy wydziału zabójstw niejako na siłę i z mocno nieprzekonywujących pobudek. Z jednej strony niby Harry Hole w ogóle nie chce zajmować się już dochodzeniami i ma ku temu słuszne powody (choroba jego żony), a z drugiej jednak strony, niemalże od razu godzi się zająć kolejnym śledztwem. Wypadło to, w moim odczuciu, bardzo sztucznie.

Moim skromnym zdaniem, można to było rozegrać inaczej -ot, chociażby mianować głównym śledczym (albo też "mózgiem" operacji ze względu na krótki staż w policji) przybranego syna głównego bohatera - Olega, albo też nowo zatrudnionego policjanta Andersa Wyllera, a z Harrego Hole zrobić doradcę, który swoim doświadczeniem i wiedzą wspiera główno-dowodzącego. W ten sposób można by w naturalny sposób odsunąć go na dalszy plan, a całą historię kontynuować (albo wręcz rozpocząć niejako kolejny cykl) już z nowym bohaterem w roli głównej.

Tymczasem mamy tu zaserwowaną opowieść, w której główny bohater –nadal Harry Hole -przez większość powieści niby nie uczestniczący fizycznie w śledztwie, bo jednak zajęty w dużej mierze chorobą żony, nagle w niewytłumaczalny i niemalże magiczny sposób dochodzi do rozwiązania sprawy, tylko i wyłącznie na podstawie, jak to jest ujęte „swoich podejrzeń”, domysłów. Podczas gdy dla wszystkich osób aktywnie uczestniczących w śledztwie rozwiązanie to jest kompletnym zaskoczeniem. Jakiś szósty zmysł? Nadprzyrodzona intuicja? Nie czuję zupełnie i nie kupuję tego…

Poza tym, konstrukcja książki oparta na tym,Uwaga: po kliknięciu pokażą się szczegóły fabuły lub zakończenia utworu jakby autorowi zabrakło już pomysłu na zakończenie, albo czasu na dopracowanie historii.

Brakowało mi tu też osobiście, wyważenia proporcji między za długim, mało-wnoszącym do akcji, wątkiem rozterek głównego bohatera a ciekawymi wątkami pobocznymi, które mogły być bardziej rozbudowane, a zostały potraktowane bardzo powierzchownie, np. wątek przemiany Trulsa Berntsena, czy też historia Aurory, córki psychologa Stalego Aune, która nagle zupełnie się gdzieś urywa.

Podziurawiona i niespójna była też dla mnie, tocząca się w tle, historia Uwaga: po kliknięciu pokażą się szczegóły fabuły lub zakończenia utworu a także wątek jedynej moim zdaniem postaci, przy której autor pokusił się o trochę bardziej dogłębne nakreślenie jej charakteru – a mianowicie Uwaga: po kliknięciu pokażą się szczegóły fabuły lub zakończenia utworu

Jedyny wątek poboczny, który został tu, w moim odczuciu, należycie uchwycony, to historia żony Bellmana – Ulli. Autor odsłania tu wystarczająco dużo jej rozterek i emocji, aby można było wczuć się w jej położnie. Przy pozostałych postaciach drugoplanowych to się zupełnie nie udaje.

W ogólnym rozrachunku, moim zdaniem, książka ta jest doklejona do całego cyklu mocno na siłę, napisana naprędce, na fali sukcesu poprzednich części, mocno niedopracowana i nie do końca spójna. Z pewną dozą niepokoju przeczytałam ostatnie linijki powieści, sugerujące, że zanosi się jeszcze na kontynuację ...

Może czas już zamknąć ten cykl? a może się mylę?