Z czytanej niedawno powieści "Ślimaki z ogródka" M.Madery - o starych ludziach i ich roli w życiu rodzin:

"(...) oni SĄ. Omijani w codziennym pędzie, jak kolumny podtrzymują nasz świat i naszą tożsamość, niesprzedawalni i niemal niewidzialni, z czystej miłości i zupełnie gratis gromadzą nas wokół siebie choćby na dwa dni w roku - ale te dwa dni, na które się czeka i nosi je głęboko w sercu przez pozostałe tygodnie, choćby nawet nie przychodziło nam to do głowy.
Jak ściany, o których się nie myśli, nie pisze o nich wierszy, rzecz najzwyklejsza, najprostsza. Coś, bez czego nie jest możliwe zbudowanie domu. I nazwanie go - Domem.
Po prostu istnieją, do czasu.
A później odchodzą - i nagle nie ma już tamtego domu ani świąt, nie ma potrzeby podtrzymania więzi, nie ma już nic."

Nie ma już tamtego domu. Czasem powraca w snach, pełen gwaru, ciepła bijącego od przedwojennej kaflowej kuchni, zapachu chleba ze smalcem, jabłek trzymanych w koszach wyłożonych słomą, śliwek ususzonych w piekarniku, z rudym kundlem ujadającym radośnie na podwórku i czarną kocicą, ocierającą się przymilnie o nogi, z bzami, mieczykami i floksami zaglądającymi do izby przez niziutkie parterowe okno. Nie ma już korzeni ludzkiego drzewa, które w tym cieple wyrosło, i nie ma jego konarów. My, młodsi, rozsypaliśmy się po świecie jak ulęgałki ze ściętej polnej gruszy. I nie ma już nikogo, kto by nas zebrał do kosza. Czy jeszcze będziemy umieli być dla następnych pokoleń tym, czym ONI byli dla nas?