Jednym słowem, cudo. Może piszę tak dlatego, że rozpływam się czytając Hłaskę. Cokolwiek Hłaski. Większość jego opowiadań jest tak dobra, że wpadam w głęboką zadumę, gorzki uśmiech pojawia się na mej twarzy lub smutnieję i chodzę przygnębiony przez jakiś czas. Jednak niekiedy trafiam na rzeczy, które odbierają słowa, myśli, wszystko. Niekiedy...

Nie pisze on rzeczy wesołych, co to, to nie. Może nie był szczęśliwy, jednak pisać potrafił. I to jak potrafił.

"Namiętności" opowiadają historię spracowanego, przygaszonego, zmęczonego lekarza prowadzącego monolog z umierającym pacjentem. Jednak finał tej "rozmowy" okazuje się wstrząsający.

"Amor nie przyszedł dziś wieczorem" opowiada o przepustce, na którą wychodzi trzech przyjaciół. Każdy ma na celu poznanie interesujacej kobiety i nawiazanie z nią krótkiej, lecz intymnej znajomości. Jednak czas mija nieubłaganie. Humorystyczna wizja świata. Wyborne.

"Zbieg" jest historią uciekiniera z więzienia. Ukazana jest ona z punktu widzenia ścigającego go policjanta. Studium psychiki.

"Planktony doktora X, czyli jeszcze jedna powiastka o samotności bohaterów" to alegoryczna przypowieść o poświęceniu jednostki, czyli humor okraszony sarkazmem. Słodkie.

"Miesiąc Matki Boskiej". Brak słów. Brak myśli. Esencja wszechświata.

"Szukając gwiazd": opowieść o prześladowaniach. Smutna, ładna historia. Smutna, jednak smutna.

"Powiedz im, kim byłem". Aktorski pogrzeb, czyli jak w tytule.

Gorąco polecam!