Zuzanna „Toy” Iceberg jest prywatnym detektywem. Niestety, do słynnych kolegów po fachu, jak Herkules Poirot czy Sherlock Holmes, wiele jej brakuje. No, w zasadzie to wszystkim się od nich różni. Po pierwsze, żaden klient nie traktuje jej poważnie. Nic w tym dziwnego: trudno wymagać, aby uznał malutką dziewczynę o twarzy aniołka i urodzie licealistki za pogromczynię wszelakiej maści złoczyńców. Poza tym Toy bez okularów nie byłaby w stanie trafić człowieka z odległości pięciu metrów. Jedynym powodem, dla którego nie zmieniła jeszcze zawodu, jest testament jej przybranego ojca. Mianowicie czeka na nią 6 mln dolarów, pod warunkiem, że przez dziesięć lat utrzyma się z prowadzenia rodzinnego interesu. Raz już wyciągnął ją z rynsztoka i widocznie nie chciał, żeby tam wróciła. Nie przewidział tylko, że Toy z braku innych środków będzie musiała jeść kocią karmę, żeby utrzymać się przy życiu... Jednak pewnego wieczoru w jej biurze zjawia się słynny najemnik z bardzo ciekawą propozycją...

„Toy wars” to zbiór trzech dłuższych opowiadań („Toy Toy Song”, „Toytrek” i „Toy Wars - Wojownik ostatecznej zagłady”), których akcja się zazębia, tworząc rodzaj powieści. Akcja toczy się wartko przez ponad 500 stron książki, ukazując nam świat w niedalekiej przyszłości. Postacie są pełnokrwiste, chociaż trzeba zaznaczyć, że nie zawsze inteligentne i nigdy krystalicznie czyste. Świat „Toy Wars” wypełniają najemni żołnierze z niezbyt niekiedy wysokim ilorazem inteligencji, byłe i obecne prostytutki, eksnarkomani, wredni prezesi korporacji... Sama Toy jest raczej typem antybohatera: pije, pali, klnie jak szewc i robi jeszcze wiele rzeczy, które można podsumować napisem: „nie róbcie tego w domu”. Mimo wszystko można bohaterów „Toy Wars” polubić (ba, trudno ich nawet nie lubić). Trzeba jednak ostrzec co wrażliwszych czytelników. Jeśli kogoś razi nagromadzenie „pań lekkich obyczajów” w dialogach, książka mu się z pewnością nie spodoba.

Podsumowując: książka ta, przynajmniej moim skromnym zdaniem, wyszła panu Ziemiańskiemu lepiej niż „Achaja”, chociaż obie bohaterki mają wiele wspólnych cech charakteru i życiorysu. Nie jest to co prawda arcydzieło światowej literatury, zmuszające czytelnika do głębokich przemyśleń na temat problematyki utworu, jednakże jako miła rozrywka na długi wieczór czy nudny weekend sprawdzi się znakomicie.