"Nic nie wiesz, co się dzieje w głowach ludzi tuż obok ciebie. Ich ignorancja jest nie do wyobrażenia, a odkryć ją można tylko przypadkiem. Nie to, że ty jesteś mądry, a oni głupi: po prostu każdy i każda gromadzi wiedzę do pewnego pułapu, wyżej nie sięga. Ich przestrzeń jest ograniczona i mogą nie wiedzieć, co się dzieje na sąsiedniej ulicy. Również ich czas jest ograniczony i wydarzenia dla ciebie współczesne - dla nich są pogrążone we mgle nieokreślonej przyszłości. (...)"*

Cenię utwory, z których mogę wybrać coś dla siebie; przywołać w odpowiednim momencie dany fragment i powiedzieć z dumą: myślę tak samo. Takim dziełem okazał się "Piesek przydrożny" Czesława Miłosza, z którego pochodzi powyższy cytat. Cytat ów z kolei stanowi kwintesencję moich częstych rozmyślań.
Kiedy wypożyczam książkę z biblioteki, moją uwagę przykuwa pierwsza strona, na której pani bibliotekarka skrzętnie zaznacza datę wypożyczenia. Zdarza się, że ktoś czytał tę samą pozycję w tym samym miesiącu, a nawet dniu, jednak dwadzieścia lat wcześniej. Zastanawia mnie, kim był ten człowiek, kim jest teraz, czy przeczytał całość, jakie myśli nachodziły go w czasie lektury?
Podczas jazdy pociągiem, lubię patrzeć na twarze ludzi. Zarówno na te wesołe, jak i smutne, na te często nieobecne. Na te, które ostentacyjnie wyrażają swoje niezadowolenie z powodu kolejnego opóźnienia, jak i te pogrążone w towarzyskiej rozmowie z sąsiadem. Gdzie jadą ci wszyscy ludzie, do domu? Do pracy? Kto na nich tam czeka?

Moje pytania nie wynikają z ludzkiej ciekawości, inaczej: wynikają z ciekawości świata, w tym ludzi.

*Czesław Miłosz, "Piesek przydrożny", wyd. Znak, Kraków 1997, s. 148.